Είδαμε την παράσταση «Απλή μετάβαση» στο Εθνικό Θέατρο (vid)

Το μιούζικαλ, ανάλαφρο και δροσερό, είναι ένα από τα δημοφιλέστερα είδη θεάτρου και απαιτεί το αρμονικό δέσιμο χορού, τραγουδιού και ερμηνείας. Είναι ένας τρόπος να πεις μια ιστορία και να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενο της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό και πολλά άλλα κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική και την κίνηση, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη με κανέναν τρόπο. 

Παράλληλα, η επιτυχία ενός μιούζικαλ εξαρτάται από τις γνώσεις, την ευθύνη και το ταλέντο των καλλιτεχνών και, όταν λειτουργεί με τις σωστές προδιαγραφές, ικανοποιεί και τους πιο δύσκολους και απαιτητικούς θεατές.

Οι παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου στον τομέα «μιούζικαλ» για το ενήλικο κοινό είναι αριθμητικά μάλλον λίγες - ωστόσο μένουν στη μνήμη των θεατών για τις αρετές τους. Άλλοτε πρόκειται για ευφάνταστες διασκευές προϋπάρχοντος κειμένου (το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» το 1999 - 2000, «Οι φοιτηταί» το 2000 - 2001 και βέβαια, η φετινή Χριστουγεννιάτικη ιστορία), και άλλοτε για μιούζικαλ που απογειώνουν προϋπάρχον πετυχημένο μουσικό υλικό, όπως η «Πιαφ» το 2015 ή το «Βίρα τις άγκυρες» το 1997 - 1999.

Ωστόσο, ας αναλογιστούμε, πόσο δύσκολο είναι να γραφτεί μια καλή επιθεώρηση και, επιπλέον, πόσα σημαντικά ιστορικά γεγονότα του 20ου αιώνα περνούσαν «στο φόντο» της ιστορίας των ηρωίδων και των ηρώων του έργου. 

Σήμερα, όμως, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και ο Θέμης Καραμουρατίδης παραδίδουν στο Εθνικό Θέατρο ένα ολοκαίνουργιο μιούζικαλ που δεν στηρίζεται σε παλιότερο υλικό. Η «Απλή Μετάβαση» είναι ένα πρωτότυπο μιούζικαλ για μια γενιά που μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι ο κόσμος τής ανήκει και βρέθηκε εκτεθειμένη σ’ έναν κόσμο που δεν περίμενε. Ένα εγχείρημα ενδοσκόπησης από εκπροσώπους της ίδιας αυτής της γενιάς. Μια προσπάθεια να κατανοήσουμε και να κρίνουμε φαινόμενα καθολικά μέσα από τον αντίκτυπό τους σε βιώματα προσωπικά. 

Κυριακή πρωί, Άνοιξη του 2017, στον Διεθνή Αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος». Λίγο μετά την ενεργοποίηση του Brexit, με τον φόβο των κλειστών συνόρων και την απειλή μιας χαμένης τελευταίας ευκαιρίας για απόδραση. Οκτώ πρόσωπα (ο Σπύρος, ο Νταμόν, ο Άρης, η Λένα, η Μαρία, η Δάφνη, η Νεφέλη και ο Γιώργος) στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, αποφασισμένα να εγκαταλείψουν την Ελλάδα για ένα αβέβαιο μέλλον στην Αγγλία, μοιράζονται τις ιστορίες, τους φόβους και την ανασφάλειά τους. Η πτήση καθυστερεί, και όλοι τους έχουν αρκετό χρόνο για να γνωριστούν, να εξομολογήσουν τις σκέψεις τους, να αναπολήσουν και να επανεξετάσουν την απόφαση τους.

Στο τέλος του έργου, οι οκτώ χαρακτήρες επιστρέφουν στον εαυτό τους αλλαγμένοι/ες. Στις ώρες της αναμονής έχουν κερδίσει το δικαίωμα στην αβεβαιότητα, στο «ίσως»: επιτρέπουν στους εαυτούς τους το δικαίωμα να μην είναι βέβαιοι/ες για τις επιλογές τους και αυτή η αποδοχή της αβεβαιότητας τους δίνει δύναμη. «Τη στιγμή τη μεγάλη, λίγο πριν γίνουμε όλοι», μπορούν να επαναδιαπραγματευτούν τις επιλογές τους και τις αποφάσεις τους και να αντικρίσουν με περισσότερο θάρρος τον εαυτό τους, αλλά και όσα τους επιφυλάσσει το μέλλον.

Η νέα δουλειά του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη είναι πραγματικά άψογη. Καμία ευκολία, κανένας υπερφίαλος ενθουσιασμός. Λόγια που αποδίδουν κάθε σκηνή και συναίσθημα με τόση ακρίβεια και μια «λιτότητα» που κλέβει την παράσταση σε ένα υπερθέαμα. Παράλληλα, η ευρηματική σκηνοθεσία του Μίνωα Θεοχάρη, απογειώνει το έργο, σκορπώντας ποικιλία συναισθηματικών καταστάσεων. Χαρά, απόλαυση, τρυφερότητα, ηδονή, αγάπη, πόνος, λύπη, έκσταση, γοητεία, αθωότητα, πλαισιώνουν τη γεωμετρία του θεατρικού ιστού.

Οι φωνές των συντελεστών υπέροχες, δυνατές και καθάριες. Ο θίασος είναι καλοκουρδισμένος και κάθε καλλιτέχνης αποδίδει τον χαρακτήρα που υποδύεται με απόλυτη επάρκεια. Ωστόσο, τις εντυπώσεις κλέβει η Μαρίζα Ρίζου, η οποία έχει όλη τη χάρη και τον ηλεκτρισμό που απαιτεί ο ρόλος της, αλλά και η Μαρία Διακοπαναγιώτου, που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά την καλλιτεχνική της αξία. Επίσης, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στο ρόλο του πειστικός, πολυδιάστατος, με την απαιτούμενη δραματική ένταση, κάνει τον θεατή συμμέτοχο σε ό,τι διαδραματίζεται. 

Επιπλέον, η μουσική διεύθυνση του Δημήτρη Σιάμπου, οι χορογραφίες της Αμάλια Μπένετ, τα σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδίρη, οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη και η φωνητική διδασκαλία της Μελίνας Παιονίδου συνθέτουν μια εξαιρετική, ατμοσφαιρική, καλοκουρδισμένη, με ψυχή παράσταση, όπου το ταλέντο περισσεύει σε όλα τα επίπεδα.

Εν ολίγοις, η «Απλή μετάβαση» είναι μια παράσταση που αξίζει να απολαύσει κάθε φίλος του μιούζικαλ και του καλού θεάτρου.

Info

Συντελεστές:

Κείμενο, Στίχοι τραγουδιών: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Σκηνοθεσία: Μίνως Θεοχάρης

Μουσική σύνθεση, Ενορχήστρωση: Θέμης Καραμουρατίδης

Σκηνογράφος - Ενδυματολόγος: Ηλένια Δουλαδίρη

Κίνηση: Αμάλια Μπένετ

Επιμέλεια ορχήστρας: Δημήτρης Σιάμπος

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός ενορχηστρωτή: Αντώνης Παλαμάρης

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελευθερία Μπενοβία

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Ιωάννα Καλαβρού

Διανομή:

Άρης: Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Γιώργος: Κωνσταντίνος Γαβαλάς

Μαρία: Μαρία Διακοπαναγιώτου

Δάφνη: Χαρά Κεφαλά

Νταμόν: Νίκος Λεκάκης

Λένα: Μαρίζα Ρίζου

Σπύρος: Φοίβος Ριμένας

Νεφέλη: Νάνσυ Σιδέρη

Μουσικοί επί σκηνής: 

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος - ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο

Αντώνης Παλαμάρης - πλήκτρα, πιάνο

Στέφανος Σακελλαρίου - ντραμς

Δημήτρης Σιάμπος - κλασική, ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00

Κυριακή 18:00