Οι Απάχηδες των Αθηνών: Η περίφημη οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου θα παρουσιαστεί στο Ολύμπια

«Οι Απάχηδες των Αθηνών», η περίφημη οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου θα παρουσιαστεί στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» στις 14, 15, 16, 20, 21, 22, 23 Δεκεμβρίου στις 20:00 και στις 17 Δεκεμβρίου στις 18:30 με την Συμφωνική Ορχήστρα και τη Χορωδία Δήμου Αθηναίων.

Το έργο του Νίκου Χατζηαποστόλου σκιαγραφεί τη δημοφιλέστερη ίσως ηθογραφία μιας ολόκληρης εποχής: εικόνες από την αστική και τη λαϊκή Αθήνα του μεσοπολέμου γίνονται το σκηνικό για τις κωμικές και ερωτικές περιπέτειες ενός «απάχη», ενός «αλήτη των πόλεων», αλλά και η αφορμή για να γραφτούν μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του είδους.

Ο Κορνήλιος Μιχαηλίδης αναλαμβάνει την μουσική διεύθυνση της νέας παραγωγής του Ολύμπια, ενώ ο Βασίλης Μαυρογεωργίου υπογράφει τη σκηνοθεσία, καθοδηγώντας τα βήματα μιας πλειάδας εξαιρετικών ερμηνευτών, που στροβιλίζονται απολαυστικά στον απόηχο μιας βιεννέζικης μουσικής πανδαισίας.

Όπως σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Ολύμπια, Olivier Descotes, «η οπερέτα αυτή ολοκληρώνει την τριλογία-αφιέρωμα στις πιο δημοφιλείς οπερέτες της τριανδρίας συνθετών που διέπρεψαν στο συγκεκριμένο μουσικό είδος και αποτελείται από τους Σαμάρα, Σακελλαρίδη και Χατζηαποστόλου. Θεωρώ ότι η ελληνική οπερέτα, που άκμασε θεαματικά για μια δεκαπενταετία περίπου, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η τρυφερή και συγκινητική οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου, ένα έργο που το κοινό έχει κυριολεκτικά λατρέψει, επιστρέφει στο Ολύμπια μετά από δεκαπέντε χρόνια απουσίας. Σε νέα, πρωτότυπη ενορχήστρωση και νέα δραματουργία, η νέα παραγωγή τοποθετεί επί σκηνής μια διπλή διανομή πρωτοκλασάτων τραγουδιστών και ηθοποιών υπό την καθοδήγηση του εξαίρετου αρχιμουσικού Κορνήλιου Μιχαηλίδη και του Βασίλη Μαυρογεωργίου, στην πρώτη του σκηνοθεσία όπερας. Με μια μικρή δόση νοσταλγίας, πολύ χιούμορ και σύγχρονη αισθητική προσέγγιση, η Παλιά Αθήνα αναβιώνει μπροστά στα μάτια μας».

Σημείωμα Βασίλη Μαυρογεωργίου

«Οι Απάχηδες των Αθηνών», η διάσημη οπερέτα που έγραψαν το 1921 οι Νίκος Χατζηαποστόλου και Γιάννης Πρινέας, τοποθετεί τους ήρωές της σε μια πόλη η οποία βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο· σε μια εποχή, όπου η πόλη της Αθήνας γεννιέται ξανά και χτίζεται από την αρχή.

Φυσικά, δεν είναι ακόμα παρά ακατοίκητες εκτάσεις από χωράφια, δάση και αλάνες, που εκτείνονται γύρω από τον μικροσκοπικό, σε σχέση με σήμερα, αστικό ιστό. Η ιδέα μας είναι να αποτυπώσουμε την εικόνα και την ατμόσφαιρα του τοπίου σαν έναν σύγχρονο μινιμαλιστικό πίνακα ζωγραφικής, που κρατά μόνο τα βασικά στοιχεία του περιβάλλοντος. Γραμμές από τις μάντρες και τα σοκάκια της Πλάκας, χώμα, από το οποίο αποτελούνται ακόμα οι δρόμοι, μικρά κομμάτια μαρμάρων από θρυμματισμένα μνημεία εδώ κι εκεί, σύμβολα της αρχαιότητας, και τέλος, η νεόκτιστη κατοικία μιας ευκατάστατης οικογένειας, εξολοκλήρου φτιαγμένη από ύφασμα, που θυμίζει την παραδοσιακή φουστανέλα, σαν απόηχος της αίγλης της Επανάστασης, μεταφέροντας ταυτόχρονα τον αέρα και την κομψότητα της πλούσιας ζωής.

Τα στοιχεία αυτά συμπληρώνουν τη φιγούρα και τον θεατρινισμό των ευκατάστατων χαρακτήρων της οπερέτας. Εκεί λοιπόν, στα σπάργανα αυτής της νέας πολιτείας, αναδύονται και τα πρώτα ταξικά χάσματα με τον τρόπο που υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Αυτός ο νέος κόσμος αποτελείται από τα πιο ετερόκλητα υλικά: η μνήμη μιας «πάλαι ποτέ» αρχαιότητας, ο εξευρωπαϊσμός, μια νέα μεγαλοαστική τάξη που αναδύεται και μια τάξη περιθωριακών ανθρώπων, που τους γνωρίζουμε καλύτερα ως «μάγκες» και «κουτσαβάκια», και που έχουν τις ρίζες της μουσικής και της αισθητικής τους στη Σμύρνη και τα παράλια της Μικράς Ασίας, εκεί όπου γεννιέται το ρεμπέτικο.

Στο κέντρο αυτής της ταξικής πάλης, στην «αρένα των τάξεων», η ιστορία τοποθετεί τον έρωτα και βάζει τα πρόσωπα να τραγουδούν και να αναζητούν την αληθινή τους ταυτότητα. Στόχος της δουλειάς μας είναι να δοθεί σημασία στο παιχνίδι της υποκρισίας που κουβαλούν και οι μεν και οι δε, κομπάζοντας, κοροϊδεύοντας και υποτιμώντας ο ένας τον άλλο, καταλήγοντας να μοιάζουν με γελοίες φιγούρες μια ταξικής κωμωδίας. Από την άλλη, οι εραστές βιώνουν ένα αληθινό δράμα, αντιλαμβάνονται τη φύση τους πέρα από τις συμβάσεις της κοινωνίας και βασανίζονται με το αιώνιο ερώτημα: άραγε είμαστε το ίδιο;»