Κριστέλλα: Καθρέφτης της βίας, της μετανάστευσης και της ανισότητας - Οι συντελεστές μιλούν στο ethnos.gr

Η θεατρική παράσταση «Κριστέλλα» επιστρέφει στη σκηνή, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο μία βαθιά κοινωνική και συναισθηματική ιστορία που είχε αγγίξει το κοινό ήδη από τις πρώτες της παρουσιάσεις στο Φεστιβάλ Αναλογίου Νεοελληνικών Έργων το 2015 και αργότερα στο θέατρο VAULT. Με τη σκηνοθεσία της ομάδας ΠΡΟΖΑc στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι), κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι τις 5 Νοεμβρίου, η «Κριστέλλα» αφηγείται μια ιστορία που εντάσσεται στη συλλογή θεατρικών μονολόγων «Ίσια Δικαιώματα: αλλοδαπές γυναίκες μιλούν» που αναδεικνύουν τη γυναικεία ταυτότητα, την ετερότητα, και την επίμονη πάλη για ζωή μέσα σε δύσκολες κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες, θεματικές που παραμένουν τραγικά επίκαιρες.

Η ιστορία της «Κριστέλλας» εστιάζει στην Αλβανή ηρωίδα δεύτερης γενιάς, η οποία δολοφονείται από τον Έλληνα σύντροφό της, σε μια συγκλονιστική αντανάκλαση της έξαρσης των γυναικοκτονιών στην Ελλάδα. Το κοινό, όπως δηλώνουν η ηθοποιός και συγγραφέας, Μαρία Τσιμά και ο Παναγιώτης Κονταρής από την ομάδα ΠΡΟΖΑc στο ethnos.gr, φαίνεται να συγκινείται βαθιά από τη γυμνή αλήθεια που φέρει η ιστορία. Η βία συχνά προέρχεται από το πιο οικείο περιβάλλον, από ανθρώπους που «κρατούν τα κλειδιά των σπιτιών».

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το στοιχείο από το κείμενό σας που έχει αγγίξει περισσότερο το κοινό μέχρι τώρα;

Μαρία Τσιμά: Όταν έγραψα το κείμενο δεν μπορούσα να φανταστώ ότι οι γυναικτονίες, τα παλιά «εγκλήματα τιμής» και οι «ερωτικές τραγωδίες πάθους» θα ξεπερνούσαν τις 80 την τελευταία τετραετία. Δυστυχώς, δεν έχουμε επίσημη καταγραφή όπως δεν έχουμε και νομική αναγνώριση. Νομίζω ότι η ιστορία αγγίζει το κοινό, γιατί γνωρίζει ότι οι γυναίκες είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας και οι δολοφόνοι έχουν τα κλειδιά των σπιτιών τους.

Το κείμενο αφορά μια ιστορία ενηλικίωσης με έντονα κοινωνικά θέματα, όπως η μετανάστευση και οι έμφυλες διακρίσεις. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε αυτήν την ιστορία;

Όλα ξεκίνησαν μια δεκαετία πριν, όταν χρειάστηκε φροντίδα ο κατάκοιτος πατέρας μου. Μια γυναίκα τον περιποιήθηκε με μεγάλη τρυφερότητα. Αναρωτήθηκα ποιες είναι αυτές οι γυναίκες που έχουν αφήσει τους δικούς τους γονείς, τα δικά τους παιδιά, τους δικούς τους συντρόφους και έχουν έρθει στη χώρα μας για να γίνουν τα «ύστερα» παιδιά των γονιών μας; Συντροφεύουν το ελληνικό γήρας και γερνούν κι αυτές μαζί με τους δικούς μας. Μαθαίνουν τη γλώσσα μας και ζουν κλεισμένες ατέλειωτες ώρες στα πατρικά μας σπίτια. Συντηρούν τις οικογένειές τους και την ίδια στιγμή αλλάζουν την ανθρωπογεωγραφία της οικογένειας ανατρέποντας τους παραδοσιακούς ρόλους. Έφτιαξα ένα ερωτηματολόγιο, συνάντησα πολλές γυναίκες, κατέγραψα τις ιστορίες τους και μετά δημιούργησα εφτά πορτραίτα. Κοινός άξονας το πέρασμα από τη μια πατρίδα στην άλλη με στερήσεις, μοναξιά αλλά και φοβερή όρεξη για ζωή.

Τα θέματα της μετανάστευσης και της ταυτότητας φύλου είναι πολύ επίκαιρα. Υπάρχει κάποιο προσωπικό στοιχείο ή βιωματική εμπειρία που σας ώθησε ν' ασχοληθείτε με αυτά;

Το 2014, προετοίμαζα ένα κορίτσι από την Αλβανία να δώσει εξετάσεις στις δραματικές σχολές. Η Κριστέλλα, ήταν ένα πλάσμα γεμάτο αυθορμητισμό, ζωντάνια, εκρηκτική ενέργεια, ευγένεια, πείσμα, και αθωότητα, ένα αστέρι (αυτό σημαίνει Κριστέλλα στα αλβανικά) και ονειρευόταν να πραγματοποιήσει τα όνειρά της στην Αθήνα. Τη θαύμαζα και συνάμα φοβόμουνα για το μέλλον της γιατί γνώριζα ότι θα μπορούσε να πέσει θύμα έμφυλης ή και ρατσιστικής βίας. Τότε υπήρχαν τάγματα χρυσαυγιτών στους δρόμους του κέντρου, στο μετρό, στον ηλεκτρικό. Αυτός ο φόβος με έκανε να γράψω την Κριστέλλα και να ερευνήσω αυτήν τη δεύτερη γενιά γυναικών και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην χώρα μας.

Συνάντησα πάνω από 40 γυναίκες και κατέγραψα τις ιστορίες τους. Είχα στα χέρια μου ένα υλικό ονείρων, στερήσεων, μοναξιάς, ελπίδας, σκληρής εργασίας. Ένα υλικό ζωής. Πού ανήκουν αυτές οι γυναίκες; Μετακινούνται από τον οίκο τους, την πατρίδα τους, την εστία τους. Αν ο άντρας (Οδυσσέας) αναζητά έναν προορισμό και μια νέα ταυτότητα μέσα από το ταξίδι, οι γυναίκες αυτές μετακινούν την ίδια την εστία, την ταυτότητα. Δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα και ανατρέπουν πολλά στερεότυπα. Αυτό το πέρασμα από τη μια πατρίδα στην άλλη, η ανάμνηση μόνο του γενέθλιου τόπου τις κάνει να συνειδητοποιήσουν πως πατρίδα είναι όπου και να είσαι, εκεί που ζεις και αυτό που είσαι. Η Κριστέλλα παιδί δεύτερης γενιάς Αλβανών είναι Ελληνίδα πια. Μιλάει ελληνικά, εκπαιδεύεται ελληνικά, κάνει φίλους στην Ελλάδα, εργάζεται και ερωτεύεται. Δεν επιστρέφει ποτέ. Νιώθει ότι ανήκει εδώ αλλά και ένα κομμάτι είναι για πάντα κρυμμένο σε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες με τον πατέρα της που έμεινε πίσω στη χώρα του. Η ανάγκη του «ανήκειν» είναι απαραίτητη ανάγκη για την ηρωίδα αλλά συνδέεται άμεσα με τις γνωστικές διαδικασίες, τα συναισθηματικά πρότυπα, τις συμπεριφορικές αντιδράσεις, την εξέλιξη της.

Η αναζήτηση ταυτότητας είναι κεντρικό ζήτημα για πολλούς μετανάστες. Πώς η Κριστέλλα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο κουλτούρες και να διαμορφώσει τη δική της αίσθηση του «ανήκειν»;

Η μάνα της είναι η Αλβανία ολόκληρη. Η γλώσσα, η επικοινωνία, οι συμπεριφορές, τα τραγούδια, οι αγαπημένες συνήθειες. Γύρω από τη μάνα της, που εργάζεται σκληρά, υπάρχει ένας κόσμος που έρχεται από αλλού. Έχει τον δικό του κώδικα. Οι λέξεις, το νανούρισμα, οι γεύσεις, η θάλασσα, οι αναμνήσεις. Εδώ η Κριστέλλα μαθαίνει τα ελληνικά από την τηλεόραση, τα τραγούδια από το ραδιόφωνο, μαθαίνει γρήγορα να ζει μόνη της, να έχει αυτάρκεια και συνειδητοποιεί από νωρίς ότι το εισιτήριό για μια καλύτερη ζωή είναι η εκπαίδευση. Γίνεται άριστη μαθήτρια και μπαίνει στο Πανεπιστήμιο. Διαμορφώνει μια νέα ταυτότητα που θα έρθει σε σύγκρουση με την νοοτροπία πολλών Ελλήνων που φοβούνται τους ξένους, είναι συμπλεγματικοί, σεξιστές και φασίστες. Η Κριστέλλα θα δολοφονηθεί άγρια. Είναι γυναίκα, ξένη, μορφωμένη και όμορφη.

Η εργασία των μεταναστών σε σκληρές συνθήκες είναι μια πραγματικότητα. Πώς αντικατοπτρίζεται αυτή η πλευρά της μετανάστευσης μέσα από τη σχέση της Κριστέλλας με τη μητέρα της;

Η μάνα της φροντίζει έναν γέρο στο Παγκράτι. Ζει πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Η Κριστέλλα, όσο είναι μικρή, ζει μόνη της στο σπίτι μην ανοίγοντας ποτέ σε κανέναν. Έχει εκπαιδευτεί από τη μάνα της να μην εμπιστεύεται κανέναν. Ακούει μουσική, βλέπει τηλεόραση και χαζεύει από το τζάμι τους περαστικούς. Βάζει μικρά στοιχήματα με τον εαυτό της για τον αριθμό των πελατών στο απέναντι μαγαζί. Περνάει τις ώρες μόνη της. Όταν πηγαίνει όμως σχολείο αυτή η πραγματικότητα αλλάζει. Κάνει φίλους, διαθέτει το χρόνο της στη μάθηση και γίνεται κοινωνική και χαρούμενη. Η μάνα της σε αυτή τη διαδικασία αλλαγής είναι όλο και πιο κουρασμένη, πιο σκυφτή. Τραγουδάει ένα αλβανικό νανούρισμα που την ησυχάζει. Δεν παραπονιέται. Έχει στόχο ν' αλλάξει η ζωή τους και ξέρει ότι αυτό θα επιτευχθεί αν η Κριστέλλα μορφωθεί και μπορεί να είναι ανεξάρτητη. Οι γυναίκες αυτές δουλεύουν αδιάκοπα και ξέρουν ότι τίποτα δεν θα τους χαριστεί. Έχουν δίκαιες αμοιβές, κοινωνική ασφάλιση, καλές συνθήκες εργασίας; Όχι. Παλεύουν συνεχώς με το αυτονόητο.

Πώς η παράσταση συνδέεται με τη γενικότερη συζήτηση γύρω από τα γυναικεία δικαιώματα στην Ελλάδα;

Τα τελευταία χρόνια οι φεμινιστικές οργανώσεις έχουν ανοίξει έναν διάλογο για τη συμμετοχή, τη δικτύωση, τη συνεργασία για την κοινή δράση των κινημάτων στην Ευρώπη. Οι διαπιστώσεις σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών όλη αυτήν την περίοδο της παρατεταμένης κρίσης είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Η υποχώρηση ως προς την ισότητα των φύλων είναι ορατή. Η κατάσταση είναι δραματική και τα δικαιώματα των γυναικών καταστρατηγούνται σε όλα τα πεδία ανεξαιρέτως. Η απασχόληση και η ανεργία, η πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά, η φτώχεια, η κατάργηση του κοινωνικού κράτους, η διασύνδεση του σεξισμού που ανθίζει στα ΜΜΕ, η ομοφοβία, οι ρατσιστικές νοοτροπίες που υπερασπίζονται την ελληνική οικογένεια με κάθε κόστος, οι αυξανόμενες γυναικοκτονίες απαιτούν τρόπους δράσης. Το ανέβασμα μιας τέτοιας παράστασης από νέους ανθρώπους συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση και στην ενδυνάμωση.

Ποια είναι η εσωτερική δύναμη της Κριστέλλας που την κάνει ν' αντιστέκεται στα εμπόδια που αντιμετωπίζει;

Η Κριστέλλα έχει ορμή, ανησυχία, διάθεση για μόρφωση και σύνδεση. Είναι αισιόδοξη και κάνει φίλους. Εργάζεται για να βοηθήσει τη μάνα της ενώ σπουδάζει. Όπως και τα παιδιά της ομάδας PROZAc που, κόντρα στους καιρούς και τις δυσκολίες, με μόχθο και φαντασία καταθέτουν τη δική τους πρόταση για το θέατρο και τον τρόπο αφήγησης της ιστορίας.

Παναγιώτης Κοντάρης: «Η ζωή της Κριστέλλας από την γέννηση της είναι ένα ταξίδι»

Οι ΠΡΟΖΑc δημιουργήθηκαν το 2023 στην Αθήνα και σκοπός της ομάδας είναι να επικοινωνήσει θεατρικά και μη θεατρικά κείμενα ως νέες καλλιτεχνικές προτάσεις μετουσιώνοντας τη σκηνική πράξη σ' έναν σύγχρονο διάλογο με το κοινό. Βασικός πυλώνας της ομάδας είναι η συνδιαμόρφωση ενός αισθητικού αποτελέσματος που επιτρέπει στα μέλη της να φέρουν κοινή καλλιτεχνική σφραγίδα.

Τι σας έκανε να επιστρέψετε σε αυτό το έργο και τι νέο φέρνει η φετινή παράσταση;

Παναγιώτης Κονταρής: Η «Κριστέλλα» είναι το πρώτο μας καλλιτεχνικό εγχείρημα. Πέρα από την πολύμηνη δραματουργική και σκηνοθετική εργασία μας σε αυτό, και πέρα από τον επιτυχημένο πρώτο κύκλο παραστάσεων, νομίζω πως ο βασικός λόγος να επιστρέψουμε σε αυτή είναι ο ίδιος ο λόγος που επιλέξαμε να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο έργο: το θέμα του. Μέσα στο 2024 έχουν γίνει έντεκα γυναικοκτονίες στη χώρα μας, καμία από τις οποίες δεν έχει καταγραφεί ως τέτοια, καθώς η ελληνική νομική πραγματικότητα δεν έχει αποδεχθεί τον όρο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου κύκλου παραστάσεων σημειώθηκαν τρεις γυναικοκτονίες. Ήταν πλέον δεδομένο για μας πως αυτή η παράσταση πρέπει να συνεχίσει να δίνει φωνή στην Κριστέλλα να πει τη δική της ιστορία. Την ιστορία ενός κοριτσιού που σε μικρή ηλικία ήρθε από την Αλβανία στο Παγκράτι με τη μητέρα της για ένα καλύτερο μέλλον. Σε αυτό τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων έχουν προστεθεί νέα στοιχεία, καθώς το θέατρο -ή τουλάχιστον το θέατρο που μας εκφράζει ως ομάδα- είναι ένας ζωντανός οργανισμός.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετωπίσατε ως ομάδα στο να φέρετε αυτή την ιστορία στη σκηνή;

Πρόκληση σίγουρα ήταν η θεμελιώδης σκέψη να σκηνοθετήσουμε και οι επτά (Μαρία Καμπούρη, Παναγιώτης Κοντάρης, Νίκος Παλιούρας, Παύλος Παπαχρήστου, Νεφέλη Τζεβελέκη, Νατάσα Τσαμπά, Αλίκη Χολέβα) τη συγκεκριμένη παράσταση. Μια πρόκληση που επουδενί δε θα αλλάζαμε. Φυσικά η μεταφορά ενός λογοτεχνικού κειμένου στη σκηνή αποτελεί από μόνη της ένα ζήτημα που θέλει προσεκτική διαχείριση, ωστόσο αυτό είχαμε την τύχη να το διδαχτούμε από την ίδια την Μαρία Τσιμά κατά τη διάρκεια των σπουδών μας. Τέλος, φυσικά και τόσο τα ίδια τα θέματα που θίγει το συγκεκριμένο κείμενο, όσο και οι πλευρές που θέλαμε να φωτίσουμε περισσότερο δημιούργησαν γόνιμες σκέψεις και μας οδήγησαν ακόμα και στη συγγραφή δικών μας πρωτότυπων κειμένων.

Πώς λειτουργεί η συνεργασία μέσα στην ομάδα ΠΡΟΖΑc;

Η συνεργασία στην ομάδα μας βασίζεται στην ανοιχτή επικοινωνία και στην αλληλοσυμπλήρωση. Κάθε μέλος μπορεί να μοιράζεται ιδέες και προτάσεις, ενώ οι λήψεις αποφάσεων γίνονται από κοινού. Θα έλεγα πως επικρατεί δημιουργική ελευθερία, μιας και αυτά που μας ένωσαν είναι οι κοινές ανησυχίες τόσο σε σχέση με τη θεατρική πράξη όσο και με τα κοινωνικά ζητήματα, αλλά και μία κοινή αισθητική.

Το θέατρο της ομάδας σας χαρακτηρίζεται ως «χειροποίητο» με έμφαση στην κοινή δημιουργία. Τι σημαίνει για εσάς αυτός ο όρος και πώς αποτυπώνεται στην παράσταση;

Νομίζω πως ο όρος «χειροποίητο» για μας υποδηλώνει μια διαδικασία που διαμορφώνεται βήμα - βήμα, μετασχηματίζεται συνεχώς μέχρι να πάρει την τελική μορφή, σαν ένα παζλ, με τη συμβολή και των επτά. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ιδέα, κάθε ερμηνεία και κάθε στοιχείο της παράστασης προκύπτει μέσα από την ομαδική δουλειά.

Ποια είναι η αίσθησή σας για την ανταπόκριση του κοινού απέναντι στην Κριστέλλα;

Μέχρι στιγμής το feedback που παίρνουμε είναι πολύ θετικό. Οι θεατές δείχνουν να συνδέονται με τους χαρακτήρες και τα ζητήματα που θίγονται. Η παράσταση φαίνεται να τους αγγίζει συναισθηματικά. Φυσικά, είμαστε ανοιχτοί σε κάθε είδους σχόλια. Αυτό που έχει σημασία για εμάς, είναι να ανοίγει κάθε φορά ένας κύκλος συζητήσεων μετά το τέλος της παράστασης. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε ο θεατής να φεύγει αδιάφορος από το θέατρο.

Υπάρχει κάτι που σας έχει συγκινήσει ή σας έχει κάνει εντύπωση από τις αντιδράσεις του κοινού;

Το κοινό παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον τη ροή της ιστορίας. Θετική αναμφίβολα εντύπωση μας προκαλεί πως το κοινό, παρά το ότι αποτελείται από άτομα που φέρουν διαφορετικές ιστορίες, φαίνεται να αντιλαμβάνεται αμέσως το ζοφερό κλίμα της εποχής. Νομίζω πως το πιο όμορφο και ελπιδοφόρο είναι ν' ακούμε από ανθρώπους που παρακολούθησαν την παράσταση, τους ίδιους προβληματισμούς και σκέψεις που είχαν ειπωθεί κι από εμάς κατά τη διάρκεια των προβών μας.

Στην παράσταση θίγονται κοινωνικά ζητήματα όπως η μετανάστευση, οι έμφυλες διακρίσεις και η γυναικοκτονία. Πώς προσεγγίζετε εσείς, ως ηθοποιός, αυτά τα δύσκολα και συχνά τραγικά θέματα στη σκηνή;

Ως ηθοποιός, η προσέγγισή μου σε τέτοια θέματα απαιτεί μεγάλη ευαισθησία, ενσυναίσθηση και σεβασμό. Προσπαθώ να κατανοήσω σε βάθος τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις τους, ερευνώντας τις ψυχολογικές τους διαστάσεις και τις κοινωνικές συνθήκες που τους διαμορφώνουν. Την ίδια προσέγγιση προσπάθησα ν' ακολουθήσω και με τον ρόλο του Στράτου, χωρίς ωστόσο ν' αφήσω περιθώρια στην ερμηνεία να δικαιολογήσει την τελική πράξη. Στόχος εξάλλου όλης της ομάδας είναι περισσότερο η συνολική αφύπνιση περί των ζητημάτων παρά η συναισθηματική φόρτιση των θεατών.

Τι θαυμάζετε περισσότερο στον χαρακτήρα της Κριστέλλας;

Η ζωή της Κριστέλλας από την γέννηση της είναι ένα ταξίδι. Μέσα σε αυτό το ταξίδι, βλέπουμε την ελπίδα και την δίψα της για ζωή. Κρύβει μια γλυκιά αθωότητα και επιλέγει να ζήσει με απόλυτη τρυφερότητα . Παρακολουθώντας την ιστορία της, βλέπουμε πόσο έντονα ερωτεύεται και πόσο θαρραλέα κι ολοκληρωτικά αφήνεται στο να ζήσει αυτό το πάθος. Είναι συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να ζουν με τέτοιο πάθος και ζήλο.

Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι αγώνες που πρέπει να δώσει ένας μετανάστης στην Ελλάδα σήμερα για να ενταχθεί στην κοινωνία;

Είναι γνωστά σε όλους μας τα πολυάριθμα εμπόδια που καλείται να αντιμετωπίσει ένας μετανάστης σήμερα. Πρώτα απ’ όλα η διαδικασία απόκτησης άδειας παραμονής ή υπηκοότητας είναι μια εξαιρετικά χρονοβόρα και περίπλοκη διαδικασία. Προσωπικά, γνωρίζω ανθρώπους που ήρθαν στην Ελλάδα από άλλες χώρες μωρά και χρειάστηκαν περίπου 25 με 30 χρόνια για να πάρουν στα χέρια τους μια ταυτότητα. Επιπλέον, η εύρεση εργασίας, η εξασφάλιση στέγης, η μοναξιά κι η απομόνωση κι ένα σωρό ακόμα που θα μάκραιναν κατά πολύ τη λίστα. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να κατανοήσουμε πλήρως το καθημερινό βάρος που κουβαλάει ένας μετανάστης, μιλώντας εκ του ασφαλούς, χωρίς να έχουμε βιώσει κάτι αντίστοιχο. Ο ρατσισμός και μόνο που υφίσταται με διάφορους τρόπους είναι ακόμα ένα βαρίδι στη θεσμική αδιαφορία για την ένταξη του. Η σημερινή εποχή μέσα στην υποκρισία της μάλλον μπερδεύει την ανοχή με την έμπρακτη αποδοχή.

Πώς μπορεί το θέατρο να συμβάλει στην αλλαγή της αντίληψης για τους μετανάστες στην Ελλάδα και να ευαισθητοποιήσει το κοινό για τα προβλήματά τους;

Είναι γεγονός πως το θέατρο και γενικά κάθε μορφή τέχνης δύναται να διαμορφώσει συνειδήσεις. Το θέατρο οφείλει να κάνει διάλογο με το κοινό και να αντανακλά τις ανάγκες και τα μελανά σημεία της κοινωνίας. Ας μη το περιορίσουμε μόνο στην αντίληψη για τους μετανάστες. Βλέποντας δραματοποιημένη την ιστορία ενός ανθρώπου μπορείς να αφουγκραστείς τον πόνο, τις πληγές και τα τραύματα του πολύ πιο εύκολα από μια στείρα ανάγνωση ή περιγραφή μιας ιστορίας. Από αυτή την άποψη, το θέατρο μπορεί να φωτίσει όλες τις πτυχές της ζωής και να μεταφέρει το κάθε βίωμα με τρόπο ρεαλιστικό και συνάμα ανθρωπιστικό. Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός της υψηλής τέχνης.

Ποιες είναι οι μελλοντικές σας φιλοδοξίες με την Ομάδα ΠΡΟΖΑc και ποια θέλετε να είναι η δική σας καλλιτεχνική πορεία;

Μετά την ολοκλήρωση αυτού του δεύτερου κύκλου παραστάσεων της «Κριστέλλας» θα μπούμε στη διαδικασία διαμόρφωσης της επόμενης παράστασης, η οποία θα παρουσιαστεί μέσα στην επόμενη χρονιά. Είμαστε σε διαδικασία αναζήτησης των επόμενων υλικών, τα οποία θα συνθέσουν το νέο μας καλλιτεχνικό εγχείρημα, με στόχο πάντα τον διάλογο με το κοινό. Οσον αφορά τη δική μου καλλιτεχνική πορεία, ζούμε σε μια ρευστή πραγματικότητα. Τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Προσπαθώ να ζω την κάθε μέρα ξεχωριστά και ν' απολαμβάνω τις όμορφες στιγμές, που προσφέρει η τέχνη. Με ενδιαφέρει να ασχοληθώ και με άλλα είδη και μορφές θεάτρου καθώς και να συνεργαστώ με ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ το ήθος και το έργο τους. Τέλος, είναι πάντα στο μυαλό μου οι ΠΡΟΖΑc.