Αλεξάνδρα Ούστα στο ethnos.gr: «Η απώλεια της μητέρας μου με έκανε να βρω δυνάμεις που δεν ήξερα ότι είχα»

Η Αλεξάνδρα Ούστα είναι από τις ηθοποιούς που καταφέρνουν να συνδυάζουν με μαεστρία το ταλέντο, την αφοσίωση και την ευαισθησία, δημιουργώντας ξεχωριστές ερμηνείες. Γεννημένη στην Αθήνα, ξεκίνησε τη διαδρομή της από τη δραματική σχολή «Θεμέλιο» του Νίκου Βασταρδή, για να καθιερωθεί γρήγορα ως μία από τις πιο αγαπητές παρουσίες στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο. Το ευρύ κοινό την αγάπησε μέσα από την κωμική σειρά «Η ώρα η καλή» στο MEGA, ενώ η πορεία της στη μικρή οθόνη συνεχίστηκε με επιτυχίες όπως «Λατρεμένοι μου γείτονες» και «Τα Μυστικά της Εδέμ».

Παράλληλα, η θεατρική της διαδρομή περιλαμβάνει δυνατές συνεργασίες, ενώ το τελευταίο της εγχείρημα, «Η Λεμονιά» στο Θέατρο 104, αποκαλύπτει μια πιο προσωπική πλευρά της δημιουργικότητάς της. Στην παράσταση αυτή, όπου συν-σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί, αντλεί έμπνευση από ηχητικές κασέτες της μητέρας της, ζωντανεύοντας μια ιστορία γεμάτη συναισθήματα και αλήθειες. Στην κουβέντα μας, η Αλεξάνδρα μιλά για την απώλεια, τις προκλήσεις της δουλειάς της, αλλά και την οικογένειά της, που αποτελεί πηγή έμπνευσης και ισορροπίας.

Το έργο «Λεμονιά» βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες της μητέρας σας. Πώς πήρατε την απόφαση να μεταφέρετε αυτή την προσωπική ιστορία στη σκηνή;

Καταρχάς μου αρέσουν και μ' εμπνέουν οι αληθινές ιστορίες και επίσης μου αρέσει να εξερευνώ μυστήρια. Ακούγοντας αυτές τις μαρτυρίες της μητέρας μου στις κασέτες που έστελνε από τη Σαουδική Αραβία του ΄70, ένιωσα αρκετές φορές ότι υπήρχε κάτι κρυμμένο πίσω από τη διάθεσή της. Όταν ήρθε η στιγμή που θέλησα και αποφάσισα να κάνω ένα δικό μου πρότζεκτ, σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο τίμιο, για μένα περισσότερο, να ξεκινήσω με μία ιστορία που να συνδέομαι προσωπικά.

Πώς ήταν ν' ανακαλύπτετε τις σκέψεις και τα συναισθήματα της μητέρας σας μέσα από τις κασέτες της; Ήταν θεραπευτικό ή επιβάρυνε την ψυχολογία σας;

Oλη η διαδικασία ήταν κυρίως θεραπευτική για μένα. Η βουτιά που έκανα στο οικογενειακό μου παρελθόν για να μπορέσω να καταλάβω πώς ένιωθε η μητέρα μου τότε, μ' έκανε να συνειδητοποιήσω πράγματα για το πώς είμαι εγώ στο σήμερα.

Η ιστορία της «Λεμονιάς» αφορά μια γυναίκα που θυσιάζει τη ζωή της για την επαγγελματική πορεία του συντρόφου της. Πώς βλέπετε τη θέση της γυναίκας σήμερα σε σχέση με τότε;

Η ιστορία αυτή είναι απλώς μία αφορμή, για να δούμε σε τι δυσάρεστες καταστάσεις μπορεί να οδηγηθούμε και το κόστος που έχουν οι επιλογές μας, όταν δεν αντέχουμε να διαχειριστούμε ένα τραύμα. Σε σχέση με το παρελθόν, οι γυναίκες έχουμε κάνει κάποια πρόοδο στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ωστόσο, έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα ώστε να μην τίθεται καν το ερώτημα της θέσης μας στην κοινωνία.

Υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα της μητέρας σας που ανακαλύψατε ή δικαιολογήσατε μέσα από αυτή τη διαδικασία και δεν γνωρίζατε νωρίτερα;

Μα φυσικά, αυτός ήταν και ένας από τους αρχικούς μου στόχους. Ν' ανακαλύψω και να «συναντηθώ» μ’ εκείνη τη νέα κοπέλα τη δεκαετία του ΄70, που ήταν γεμάτη όνειρα και χαρά για τη ζωή και που δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τότε, αλλά αρκετά χρόνια αργότερα όταν πια ήταν η μητέρα μου.

Έχετε δηλώσει ότι αισθανόσασταν παιδί όταν χάσατε τη μητέρα σας. Πώς σας διαμόρφωσε αυτή η απώλεια;

Όταν έχασα τη μητέρα μου, ένιωσα ότι έχασα τη σύνδεσή μου με αυτόν τον κόσμο. Συνειδητοποίησα ότι είμαι πια μόνη και δεν είχα καμία συναισθηματική ασφάλεια. Η σκέψη ότι αν υπήρχε μία πιθανότητα να έβλεπε κάπως η μητέρα μου, ότι αντέχω και όταν πέφτω ξανασηκώνομαι, μ' έκανε να μαζέψω όλες μου τις δυνάμεις και να βρω και καινούριες, για να συνεχίσω από εκεί και πέρα.

Εκτός από την ερμηνεία, αναλάβατε και τη σκηνοθεσία του έργου. Πώς ήταν η εμπειρία να καθοδηγείτε τον εαυτό σας σε μια τόσο προσωπική ιστορία;

Ηταν πολύ δύσκολο και κάπως αδιέξοδο για μένα στην αρχή. Δεν είχα ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία ποτέ μέχρι τότε και ο λόγος που επέλεξα να το κάνω, ήταν κυρίως από ανάγκη στο όραμα που είχα για αυτό το έργο και αυτή την παράσταση. Όταν ήρθε η Μένη Κωνσταντινίδου ως βοηθός μου την προηγούμενη σεζόν, τότε άρχισαν τα πράγματα να παίρνουν μία κατεύθυνση για μένα. Μετά από μία πολύ καλή συνεργασία και επικοινωνία που είχαμε, φέτος ήταν πολύ μεγάλη χαρά για μένα, να μοιραστώ το κομμάτι της σκηνοθεσίας μαζί της.

Το σκηνικό και οι κασέτες δημιουργούν μια έντονη αίσθηση εποχής. Πώς δουλέψατε για ν' αποδώσετε την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’70 στη Σαουδική Αραβία;

Το κείμενο που έγραψε ο Γιάννης Κεντρωτάς είναι αρκετά περιγραφικό από μόνο του σε σχέση και με την ατμόσφαιρα αλλά και με το πού διαδραματίζεται το έργο.

Πιστεύετε ότι το έργο μιλάει και σε άνδρες θεατές; Τι θα μπορούσαν ν' αποκομίσουν από αυτό;

Καταρχάς, η «Λεμονιά» γράφτηκε από άνδρα και εμένα προσωπικά με συγκινεί πολύ η προσέγγιση του Κεντρωτά σ’ αυτό το κείμενο. Επίσης, γυναίκες και άνδρες ζούμε στον ίδιο κόσμο, στο ίδιο σύμπαν και η υγιής συνύπαρξη είναι απαραίτητη. Η μη διαχείριση ενός τραύματος δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο και επιπλέον όλοι οι άντρες συνδέονται τουλάχιστον με μία γυναίκα στη ζωή τους, τη μητέρα τους.

Τα τελευταία χρόνια σας βλέπουμε στην τηλεόραση κυρίως σε γκεστ εμφανίσεις. Είναι μια συνειδητή επιλογή ή αποτέλεσμα των προτάσεων που λαμβάνετε;

Θα έλεγα λίγο απ' όλα. Απείχα αρκετό καιρό από την τηλεόραση και όταν αποφάσισα να επιστρέψω δεν είχα στο νου μου να κυνηγήσω μόνο πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επιπλέον, είχα αλλάξει κι εγώ μέσα στο επάγγελμα, είχα πλέον την ανάγκη να κάνω κάτι πιο προσωπικό, που υπό άλλες συνθήκες πιθανόν αυτό το σχέδιο να πήγαινε πίσω στις προτεραιότητές μου και δεν το ήθελα αυτό.

Έχοντας πρωταγωνιστήσει σε αγαπημένες σειρές, πώς βλέπετε την εξέλιξη της ελληνικής μυθοπλασίας σήμερα;

Τα πράγματα εξελίσσονται ανάλογα με την εποχή νομίζω… Υπήρξε ένα διάστημα που τα κανάλια είχαν πολλές οικογενειακές σειρές και αυτό έκανε τον κύκλο του. Μετά υπήρξε μια στροφή στο ν' αντικρίσουμε το παρελθόν και πήγαμε σε σειρές εποχής και το τηλεοπτικό κοινό ανταποκρίθηκε σ’ αυτό, μέχρι να κάνει και αυτό το κομμάτι τον κύκλο του και να έρθει κάτι άλλο που θα αφορά τον κόσμο τη δεδομένη στιγμή.

Ο γιος σας, Αύγουστος, έχει αναφερθεί από εσάς ως το «καλοκαίρι» της ζωής σας. Πώς βιώνετε τη μητρότητα; Τι έχει αλλάξει στη ζωή σας και στον τρόπο που βλέπετε τον κόσμο από τότε που τον αποκτήσατε;

Κοιμάμαι λιγότερο, αλλά ευχαριστιέμαι τη ζωή περισσότερο. Ο γιός μου, είναι το φως μου. Η λέξη αγάπη έχει διασταλεί. Μετατοπίστηκε το κέντρο της προσοχής μου και αισθάνομαι ότι δεν ξοδεύομαι πια σε πράγματα που δεν έχουν και τόση σημασία. Μ' έκανε πιο δυνατή, γιατί τώρα, είναι πιο σημαντικό για μένα να διεκδικώ έναν καλύτερο κόσμο για εκείνον.

Έχετε πάρει την απόφαση μαζί με τον σύζυγό σας να μην βαπτίσετε τον γιο σας. Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στον ίδιο σχετικά με την ελευθερία των επιλογών του;

Ότι η ελευθερία του σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, και η βάφτιση δεν είναι κάτι που επηρεάζει την ελευθερία των άλλων, ίσως μόνο την ελευθερία ενός παιδιού 1, 2, 3 χρονών, που δεν δύναται να αποφασίσει για κάτι τέτοιο. Η πίστη για μένα είναι αποτέλεσμα μια προσωπικής αναζήτησης. Δεν θέλω να κάνω κάτι επειδή έτσι γίνεται. Μ' ενδιαφέρει η ουσία, να 'ναι ένας καλός άνθρωπος με ενσυναίσθηση, γιατί είναι απαραίτητο για να συνυπάρχει στην κοινωνία, και να έχει την ευκαιρία ν' ανακαλύψει τη ζωή με χαρά. Εμείς θα είμαστε δίπλα του να τον στηρίζουμε στις επιλογές του.