Ο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν... ντεμπουτάρει στο θέατρο

Λέγεται «Το πικρότερο σιτάρι», είναι το ολοκαίνουριο έργο του Ντέηβιντ Μάμετ στο West End και έχει πρωταγωνιστή τον Τζον Μάλκοβιτς στο ρόλο του μεγιστάνα της κινηματογραφικής βιομηχανίας «Μπάρνεϊ Φάιν», ευτραφούς, αρκούντως αλαζονικού και άρπαγα του οποίου η καριέρα καταστρέφεται όταν δέχεται σωρεία καταγγελιών για «σεξουαλική κακομεταχείριση» νέων και φερέλπιδων ηθοποιών. Τί κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια, δηλαδή. Όσο κι αν ο Μάμετ επιμένει ότι το έργο του είναι προϊόν μυθοπλασίας και ότι «οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα εν ζωή είναι απολύτως συμπτωματική», ακόμα και το όνομα του ήρωά του παραπέμπει με ακρίβεια στην περίπτωση του Χάρβεϊ Γουάινσταϊν.

Δεν τίθεται ως εκ τούτου καν θέμα για τον βρετανικό Τύπο που υποδέχτηκε το νέο έργο με επιφυλακτικές ή και κακές κριτικές (επιμένοντας οι περισσότεροι ότι αν εξαιρέσει κάποιος τον κεντρικό χαρακτήρα, οι υπόλοιποι μοιάζουν καρικατουρίστικοι, γραμμένοι βιαστικά και χωρίς ψυχολογικό βάθος και ότι το «Πικρότερο σιτάρι» δίνει την εντύπωση του ανολοκλήρωτου), αλλά χωρίς καμία επιφύλαξη ως προς την αληθινή ταυτότητα του κεντρικού ήρωα. Κατά τα άλλα η θεατρική εξέλιξη καθιστά αδύνατη την κατηγοριοποίηση του έργου: αν και ξεκινά με στοιχεία πικρής κωμωδίας, τόσα χαρακτηριστικά στη γραφή του Μάμετ, το κλίμα αλλάζει πολύ γρήγορα. Γίνεται μάλιστα άβολο στην πρώτη σκηνή που ο μεγιστάνας Φάιν μένει μόνος στο γραφείο με μία νέα, ωραία, ανερχόμενη ηθοποιό-αν και σε τέτοιες «άβολες» σκηνές ο Μάμετ έχει επιτυχημένη ιστορία αν σκεφτεί κάποιος ότι είναι και ο συγγραφέας της θεματολογικά συναφούς «Ολεάνας».

Για τον Μάλκοβιτς αυτή είναι και η πρώτιστη αποστολή του θεάτρου. Να επιτρέπει δηλαδή την προσέγγιση των δύσκολων ζητημάτων. «Οι άνθρωποι κάνουν θεατρικά η ταινίες», δήλωσε στο BBC, «για όλα τα ζητήματα, από τις μαζικές δολοφονίες μέχρι τα εγκλήματα πολέμου κι από τους βιαστές μέχρι τους κανίβαλους. Ξέρω ότι σε όσους είδαν ήδη αυτό το έργο δόθηκε η αφορμή για μία ανοιχτή κουβέντα που ενδεχομένως δεν θα είχαν αποπειραθεί να κάνουν σε άλλες συνθήκες..».

Στη θεατρική σκηνή, η Ιωάννα Κίμπουκ ενσαρκώνει την Γιουνγκ Κιμ Λι, μία νεαρή Βρετανοκορεάτισσα ηθοποιό, πρώτο θύμα των σεξουαλικών ορέξεων αλλά και των ρατσιστικών στερεοτύπων του Φάιν. «Αισθάνομαι μεγάλη την ευθύνη αυτού του ρόλου, καθώς συνειδητοποιώ ότι υποδύομαι την πρώτη θεατρική ηρωίδα-θύμα του μεγιστάνα και σημείο αναφοράς του #Me Too.

Θεωρώ όμως ότι ο Μάμετ έκανε εξαιρετική δουλειά στην απόδοση αυτού του ρόλου με ειλικρίνεια. Η Γιουνγκ Κιμ Λι παρουσιάζεται πολύ ήρεμη και με τόση αυτοπεποίθηση όση χρειάζεται για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την δυσάρεστη κατάσταση στην οποία βρίσκεται», δήλωσε. «Χρειαζόμαστε και τις ιστορίες αυτών των γυναικών που υπέστησαν όσα υπέστησαν», ανταπαντούν ειδικά οι γυναίκες θεατές που δεν ικανοποιούνται όπως φαίνεται ιδιαίτερα από το αποτέλεσμα. Σ’ένα τόσο ευαίσθητο θέμα «θα υπήρχε ούτως ή άλλως οργή από κάποιους», επιχειρηματολογεί ο Μάλκοβιτς. «Νομίζω ότι ο Μάμετ έχει πει πιθανώς ό,τι είχε να πει γι αυτό, πράγμα που μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει. Αν δεν αρέσει ίσως είναι ακόμα καλύτερα. Γιατί θα γραφτούν κι άλλα έργα γι αυτό το θέμα».