Με δυο κομμάτια ύφασμα δέθηκε ο κόσμος: Πώς μπήκε στη ζωή μας το μαγιό μπικίνι

Μια μέρα σαν σήμερα, 3 Ιουνίου του 1946 το πρώτο μαγιό μπικίνι εμφανίζεται στο Παρίσι και προκαλεί εκρήξεις… ατομικής βόμβας.

Ο Ζακ Αΐμ είχε… τα μυαλά πάνω από το κεφάλι του· καινοτόμος για την εποχή του, έβλεπε μακριά και στόχευε ψηλά: Ήταν τα χρόνια αμέσως μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, που κοίταζε να κλείσει τις πληγές της και να σταθεί στα πόδια της.
Η υψηλή ραπτική και η μόδα προσπαθούσαν να ανασάνουν κάτω από τα ερείπια… Όμως στο Παρίσι ο πολιτισμός σε τυφλώνει σαν το φως του ήλιου. Οι άνθρωποι ανασαίνουν διαφορετικά τον αέρα που κατεβαίνει από τα γύρω δάση και η ζωή τους κυλάει, πλάι στα νερά του Σηκουάνα, με ρυθμούς διαφορετικούς, από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο…

Ο Ζακ Αΐμ, εκείνη την εποχή πιάνει τον σφυγμό του παριζιάνικου κοινού, που θέλει να ξεφύγει, από τη μιζέρια και τ’ αποκαΐδια του Πολέμου, από τη σκοτεινιά της κατοχής, από το αβέβαιο «αύριο» και να νιώσει περισσότερη ελευθερία. Τι κάνει ο δαιμόνιος σχεδιαστής; Παρουσιάζει ένα γυναικείο μαγιό δύο τεμαχίων: Φαρδύ σλιπ και επίσης ευμεγέθης στηθόδεσμος με βολάν στολισμένος με λουλούδια. Η κοιλιά ακάλυπτη! Πανικός.

Το νέο μαγιό το ονομάζει «Atom», άτομο δηλαδή, θέλοντας να επισημάνει το μικρό του μέγεθος. Και προκαλεί εκρήξεις. Και στη 10ετία του ’30 είχε εμφανιστεί γυναίκα σε παραλία με, ας το πούμε μπικίνι, αλλά περισσότερο θύμιζε ολόσωμο μαγιό, αφού τα κομμάτια ήταν φαρδιά και κάλυπταν κοιλιά και αφαλό.
Κι όμως το «μπικίνι», είναι γνωστό από την αρχαιότητα. Ενδύματα δύο τεμαχίων συναντάμε σε αρχαιοελληνικές υδρίες και τοιχογραφίες. Τις επιδιορθώσεις του σχεδίου του Αΐμ τις αναλαμβάνει ένας μηχανικός αυτοκινήτων!

Το μαγιό του Ζακ Αΐμ μπαίνει στο πιο βαθύ συρτάρι της ντουλάπας του, αφού καμιά κυρία, που σέβεται τον εαυτό της, δεν θα το φορέσει και μένει στα αζήτητα… Για πόσο όμως; Ένα μηνά μετά, ο Λουί Ρεάρ, ένας δαιμόνιος γαλλοελβετός μηχανικός αυτοκινήτων, που έχει δει τα σχέδια του Heim δεν διστάζει να αφήσει τα γαλλικά κλειδιά, τα σιλανσιέ και τα ντριστριμπιτέρ και να αντιγράψει την ιδέα του μαγιό δύο τεμαχίων, με μια προσθήκη. Ή μάλλον καλύτερα, αφαίρεση: Μικραίνει κι άλλο τα υφάσματα, που τώρα πλέον είναι δυο λωρίδες που ίσα ίσα καλύπτουν τα επίμαχα σημεία του γυναικείου κορμιού. Το ονομάζει «μπικίνι», από την ατόλη Μπικίνι των νησιών Μάρσαλ του Ειρηνικού, όπου γίνονταν πυρηνικές δοκιμές. Αυτό ήταν.

Μια στριπτιζέζ φέρνει την επανάσταση στην πασαρέλα

«Έκρηξη» ισχύος πυρηνικής βόμβας και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Δυσκολεύτηκε βέβαια να βρει μοντέλο να παρουσιάσει το δημιούργημά του και κατέφυγε στην 19χρονη στριπτιζέζ Μισελίν Μπερναρντίνι, που χόρευε σε καζίνο του Παρισιού. Η 19χρονη δεν δίστασε διόλου να αποδεχτεί την πρόκληση. Η επίδειξη έγινε σε πισίνα στο Παρίσι και ο αντρικός πληθυσμός ενθουσιάστηκε. Η διάσημη δημοσιογράφος μόδας Νταιάνα Βρίλαντ περιέγραψε τότε το μπικίνι ως «ατομική βόμβα της μόδας».
Το «Atome» του Ζακ Αΐμ ήταν πιο κοντά στα ήθη και την αισθητική της δεκαετίας του '40, αλλά το μαγιό του Ρεάρ κέρδισε το κοινό, που διψούσε και για (σεξουαλική) επανάσταση.
Τα υπόλοιπα στη Μεγάλη Οθόνη: Όταν βγήκε η Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία «Manina, la fille sans voiles» με το μικροσκοπικό μπικίνι της, την επομένη όλες οι μοντέρνες Ευρωπαίες αναζητούσαν το διάσημο μαγιό. Οι Αμερικανοί αντιστάθηκαν, αλλά όταν το είδαν στη Ράκελ Ουέλς και στην Ούρσουλα Άντρες παραδόθηκαν άνευ όρων…