Πεθαίνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος – Τα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου, τελευταίο παράσημο για τον Μεγάλο Έλληνα

Τελευταίο «παράσημο» απονεμηθέν μετά θάνατον στον Ελευθέριο Βενιζέλο ο επικήδειος του Γεωργίου Παπανδρέου στη Βουλή.

Μια μέρα σαν σήμερα, 18 Μαρτίου του 1936 και ώρα 10.30 το πρωί· ο Ελευθέριος Βενιζέλος αφήνει την τελευταία του πνοή στο Παρίσι.
Ο σπουδαίος πολιτικός, ήταν πλέον 72 χρονών και είχε ασθενήσει προ τριών εβδομάδων από γρίπη· η κατάσταση της υγείας του συνεχώς χειροτέρευε.

Ένα 24ωρο πριν από το μοιραίο, ο αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλής Σοφούλης είχε επικοινωνήσει με τους οικείους του Βενιζέλου, στο Παρίσι και τον είχαν ενημερώσει ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Από τα ξημερώματα της 18ης Μαρτίου ο Βενιζέλος δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Μάλιστα είχε γραφτεί στον Τύπο της εποχής σχετικό ρεπορτάζ: «Ο κ. Ελευθέριος Βενιζέλος, περιπίπτων εις διάλειψιν αισθήσεων, ηκούσθη υπό των οικείων του συχνά ψιθυρίζων το όνομα της Ελλάδος».

Και η καρδιά του Βενιζέλου σταμάτησε να χτυπά. «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος απέθανεν από τη νοσταλγίαν του. Την νοσταλγίαν του σπιτιού του, του κήπου του, των ανθώνων του. Την νοσταλγία του Κρητικού ήλιου, που ωνειροπολούσε μέσα στη μολυβιά ατμόσφαιρα της Γαλλικής πρωτευούσης» έγραφε εφημερίδα της εποχής.

«Ποτέ δεν του απέλειπε το θάρρος»

Λίγα χρόνια πριν, ο ίδιος ο Βενιζέλος είχε εκφωνήσει έναν οιονεί επικήδειο για την περίπτωση της εκδημίας του: «Είμαι βέβαιος ότι όταν αποθάνω ένας από τους λόγους που θα απαγγελθεί, θα είναι και από τους καλύτερους, θα είναι εκείνος που θα εκφωνηθεί από τον αρχηγόν του Αγροτικού και Εργατικού Κόμματος (σ.τ.σ. εννοούσε τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου). Ο προκείμενος νεκρός, αγαπητοί φίλοι, ήτο ένας αληθινός άνδρας, με μεγάλο θάρρος, με αυτοπεποίθησιν και δι’ εαυτόν και διά τον λαόν, τον οποίον εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειπε το θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι ποτέ δεν επερίμενε από την μοίραν να ίδη την χώραν του προηγμένην. Αλλά έθεσε εις την υπηρεσίαν της όλον το πυρ που είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν». Αυτός ακριβώς ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος!

Ο Βενιζέλος δεν προερχόταν από πολιτικό ή αριστοκρατικό τζάκι· ο πατέρας του ήταν έμπορος. Το γεγονός αυτό οδηγούσε κάποιους σε πικρόχολα και καυστικά σχόλια. Σε μια κοινωνική εκδήλωση ένας αντιπολιτευόμενος βουλευτής δεν δίστασε να του το πει χωρίς περιστροφές: «...κύριε Πρόεδρε, δυστυχώς για σας, ούτε από πολιτική ούτε από αριστοκρατική γενιά προέρχεστε». Ο Βενιζέλος γέλασε και του απάντησε με μια κρητική μαντινάδα: «Σαν είναι ο τράγος δυνατός, δέν τονε σταίνει η μάντρα. Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα»!

Σχεδόν έναν μήνα μετά τον θάνατο του Βενιζέλου, στην ειδική συνεδρίαση της Βουλής- 22 Απριλίου του 1936- είχε προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση η αγόρευση του Γεωργίου Παπανδρέου: «Ο Βενιζέλος ανήκει πια στην περιοχή του θρύλου. Όπως στο Ευαγγέλιο η παραλυτικοί παίρνουν το κρεβάτι τους και περπατούν, έτσι και η παραλυτική Ελλάδα του 1897, στο πρόσταγμα του Ελευθέριου Βενιζέλου, περπάτησε και πραγματοποίησε μέσα σε δέκα χρόνια όσα μάταια ποθούσε για αιώνες το έθνος… Ο Βενιζέλος υπήρξε μέγας, γιατί στη δική του εντολή: “ Γενηθήτω κράτος” υπήρξε το αποτέλεσμα που ουδείς άλλος θα μπορούσε να πετύχει. Εγένετο κράτος!»…