Κόκκινο Ποτάμι - Μεχμέτ Καρτάλ: Το ιστορικό πρόσωπο πίσω από τον αδίστακτο Τούρκο της σειράς

Η ιστορία της σειράς «Κόκκινο Ποτάμι» γράφει το μεγάλο φινάλε τη Δευτέρα 13 Ιουλίου με το συγκλονιστικό τελευταίο επεισόδιο της ιστορίας του Θέμη και της Βασιλικής από τη μία και του Μίλτου με την Ιφιγένεια από την άλλη.

Ο πόνος ξεχειλίζει στον επίλογο της δραματικής ιστορικής σειράς του OPEN, μια σειρά που βασίζεται στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα του Χάρη Τσιρκινίδη και ταξίδεψε τους τηλεθεατές στα σκληρά χρόνια του διωγμού των Ποντίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ανάμεσα στα πρόσωπα που ξεχώρισαν για την αγριότητά τους ήταν ο χαρακτήρας του Μεχµέτ Καρτάλ, τον οποίο ερμήνευσε ο ηθοποιός ∆ηµήτρης ∆ρόσος. 

Ο ρόλος του «Μεχµέτ Καρτάλ» είναι εµπνευσµένος από τη δράση του Μεχµέτ Ταλάατ

Ηταν Τούρκος πολιτικός και µαζί µε τους Εµβέρ και Τζεµάλ αποτελούσαν την τριανδρία του τουρκικού κοµιτάτου «Ενωση και Πρόοδος» των Νεότουρκων µετά την επικράτησή τους το 1908, µέχρι την τουρκική ήττα του 1918. Ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών (1913-1917) και στη συνέχεια µέγα βεζίρη (1917-1918), θέση από την οποία παραιτήθηκε λίγο πριν από τη συνθηκολόγηση.

∆ιακρινόταν για την οξύνοια, την τόλµη αλλά και τη σκληρότητά του, πρωτοστατώντας στα υπό των Γερµανών οργανωτών του οθωµανικού στρατού υποδειχθέντα σχέδια εκτοπισµού κάθε ελληνογενούς στοιχείου από τη Θράκη και τα παράλια της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Ηταν ο κύριος υποκινητής και πρωταγωνιστής της διπλής Γενοκτονίας των Ελλήνων και των Αρµενίων, µε σφαγές και εκτοπισµούς κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου που υλοποιήθηκαν µε δική του εντολή από την άνοιξη του 1914 µέχρι το 1918.

Γιος κατώτερου αξιωματικού πρωτοστάτησε στο κίνημα των Νεότουρκων

Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη το 1874, που τελούσε ακόμα υπό Οθωμανική Αυτοκρατορία και ήταν γιος κατώτερου Οθωμανού αξιωματούχου. Αρχικά προσλήφθηκε από την τηλεγραφική εταιρεία στην Αδριανούπολη πλην όμως το 1893 συνελήφθη για ανατρεπτική δράση. Μετά την από δύο ετών αποφυλάκισή του διορίστηκε γενικός γραμματέας των οθωμανικών ταχυδρομείων στη Θεσσαλονίκη όπου και εντάχθηκε από τους πρώτους στο κίνημα των Νεότουρκων, το 1908, με συνέπεια το ίδιο έτος να απολυθεί από την υπηρεσία του.

Στη συνέχεια ανέλαβε μέλος της Επιτροπής για την Ένωση και Πρόοδο (ΕΕΠ), που αποτελούσε τον συνωμοτικό πυρήνα του κινήματος. Με την έναρξη όμως του πολέμου η Οθωμανική Αυτοκρατορία τάχθηκε στο πλευρό των κεντρικών δυνάμεων κατά την τότε επιθυμία όπως αποδείχθηκε του υπουργού Στρατιωτικών Εμβέρ Πασά. Τότε ως υπουργός Εσωτερικών ο Ταλαάτ ανέλαβε την ευθύνη για τον εκτοπισμό των μειονοτήτων και κυρίως Αρμενίων και Ελλήνων. Το 1917 ανέλαβε Μέγας Βεζίρης (1917-1918), θέση από την οποία και παραιτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1918, λίγο πριν τη συνθηκολόγηση.

Μετά την υπογραφή της ανακωχής του Μούδρου - που υπογράφτηκε στον όρμο Μούδρο της Λήμνου σηματοδοτώντας ουσιαστικά και τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου - ο Ταλαάτ μαζί με τους άλλους δύο ηγέτες της τριανδρίας, Εμβέρ πασά και Κεμάλ πασά, διέφυγαν στη Γερμανία. Εκεί το 1921, ο Ταλαάτ δολοφονήθηκε από τον Αρμένιο φυγά Τεϋλιριάν.