Ήταν «αναίμακτη η επανάστασις της 21ης Απριλίου»! «Αναίμακτη» ήταν και η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως παρουσιάζεται από τους πρωταίτιους, αλλά και από αρκετούς οπαδούς τους. Συνεπώς, ούτε ένας νεκρός στα επτά ερεβώδη χρόνια παρά μόνο… η Ιστορία!
Από την εγκαθίδρυσή του, τον Απρίλιο του 1967, μέχρι και την παταγώδη κατακρήμνισή του τον Νοέμβριο του 1973, το καθεστώς της δικτατορίας των Συνταγματαρχών (μετά ανέλαβε ένας ταξίαρχος...), οικοδόμησε τον μύθο του σαθρού επιχειρήματος του «αναίμακτου».
Από τις πρώτα κιόλας νύχτες της εισβολής των αρμάτων μάχης στους δρόμους της Αθήνας και της επιβολής δικτατορίας από τους αμερικανο-κατευθυνόμενους «εθνοσωτήρες», άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, άλλοι βασανίστηκαν μέχρι ανηκέστου βλάβης της υγείας τους και κάποιοι- τυχεροί- εκτοπίστηκαν στα τάρταρα των τόπων εξορίας. Να θυμηθούμε τη δολοφονία του Νικηφόρου Μανδηλαρά; Την εκτέλεση του Παναγιώτη Ελή το βράδυ της 25ης Απριλίου του 1967 στον Ιππόδρομο Φαλήρου;
Θάνατοι λόγω αντιδικτατορικής δράσης, «αυτοκτονίες», «ατυχήματα», «ασθένειες», «εξαφανίσεις». 247 διακριβωμένες περιπτώσεις θανάτων για τους οποίους ευθυνόταν ή κατηγορήθηκε η χούντα των Συνταγματαρχών και οι κύκλοι της.
«Αναίμακτο», συνεπώς, το πραξικόπημα των Απριλιανών, που είχαν δική τους μονάδα μέτρησης του πόνου, του θανάτου και της αθλιότητας. Κι ακόμα κάποιοι- πολλοί- ομνύουν στη «παρακαταθήκη» εκείνων που δεν σεβάστηκαν Δημοκρατία, πολιτική, ανθρώπινα δικαιώματα, Ελλάδα, στρατιωτική εντιμότητα. Οι ελεεινοί!
«Αναίμακτη» και η εξέγερση του Πολυτεχνείο...
Διαβάζουμε το πόνημα του «πρωθυπουργού» της «δημοκρατίας» της εποχής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου Σπύρου Μαρκεζίνη: «Η παρέμβαση του Στρατού, εξάλλου, η οποία διετάχθη για να αποτραπεί η βέβαιη αιματοχυσία, υπήρξε αναίμακτη. Το πόρισμα του εισαγγελέως Δ. Τσεβά και η δίκη που θα ακολουθήσει θα βεβαιώσουν, επί του σημείου αυτού, χωρίς επιφύλαξη, ότι δεν υπήρξε νεκρός εντός του Πολυτεχνείου, κατά την επέμβαση του Στρατού. Και όσα θύματα υπήρξαν εκτός Πολυτεχνείου οφείλοντο προφανώς στους ελεύθερους σκοπευτές που έδρασαν στους περί το Πολυτεχνείο δρόμους ή σε αδέσποτες σφαίρες».
Τι μας λέει εδώ ο Σπύρος Μαρκεζίνης; Ότι «…δεν υπήρξε νεκρός εντός του Πολυτεχνείου, κατά την επέμβαση του Στρατού». Εκτός του Πολυτεχνείου, δηλαδή, οι νεκροί δεν μετρούν; Και εκείνοι οι νεκροί, οι «εκτός του Πολυτεχνείου», «οφείλοντο προφανώς στους ελεύθερους σκοπευτές… ή σε αδέσποτες σφαίρες»! Ποιοι είχαν τότε πολεμικά όπλα στα σπίτια τους και τα χρησιμοποίησαν για να σκοτώσουν ανθρώπους ως ελεύθεροι σκοπευτές; Άνδρες του ΕΛΑΣ; Ποιος ΕΛΑΣ; ΚΚΕδες που προετοίμαζαν επανάσταση; Ο κομουνιστικός κίνδυνος, άλλωστε είχε σαπίσει τότε στα άγονα νησιά της επικράτειας; Τι, όχι; Άρα, ποιοι ήταν οι ελεύθεροι σκοπευτές; Άνθρωποι του καθεστώτος- βασικά στρατιωτικοί! Και οι αδέσποτες σφαίρες από όπλα του Στρατού ξεχύθηκαν! Λάθος;
Έχουν περάσει 51 χρόνια ακριβώς. Και κάποιοι θυμούνται. Και δεν είναι πλέον νέοι αυτοί. Είναι τα «γερόντια» που μηρυκάζουν τις αναμνήσεις τους. Και ναι, ούτε η «επανάστασις» ήταν «αναίμακτος», αλλά ούτε και η εξέγερση του Πολυτεχνείου! Η Ιστορία, όμως; Αυτή αιμορραγεί ακόμα!
Κάτι ξέχασε ο Μαρκεζίνης...
Ο ιστορικός Μαρκεζίνης- και όχι ο πολιτικός- επικαλείται το πόρισμα του εισαγγελέως Δημήτρη Τσεβά, αλλά (ηθελημένα ίσως) παρέλειψε να γράψει στην ιστορία του, πως ο Τσεβάς ήταν ο πρώτος που κατέγραψε τους νεκρούς του Πολυτεχνείου τους οποίους αμφισβητούν οι δεξιόστροφοι δορυφόροι των χουντικών και επίσης δεν έγραψε ότι σε εκείνη την Έκθεση περιγράφονταν δολοφονίες και αθλιότητες από αστυνομικούς και λακέδες τους.
Γράφει λοιπόν ο αείμνηστος εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς στο Πόρισμά του, ανάμεσα σε πολλά άλλα: «Από της 20.00 ώρας περίπου ήρχισεν η εντός και εκτός του Πολυτεχνείου ρίψις βοµβίδων δακρυγόνων υπο της Αστυνοµίας, ενώ η ψυχραιµία και η υπευθυνότης είχον εγκαταλείψει πολλά από τα κατώτερα ιδία, όργανα της. Ου µόνον εκτύπων ανηλεώς και βαναύσως τους διαδηλωτάς, σοβαράς προκαλούντες εις τούτους κακώσεις, αλλά και επυροβόλουν δια των όπλων των. Και είναι εύκολον να κρίνη τις και να παρακολουθήση την κατεύθυνσιν των υπο την δόνησιν παροµοίων ψυχικών εκρήξεων εξαπολυοµένων βολίδων! Εις έτερα σηµεία των οδών Πατησίων και Αλεξάνδρας πυραί ηνάπτοντο, οχήµατα µετακινούντο και ανετρέποντο, οδοφράγµατα ανεγείροντο, φθοραί και καταστροφαί περιουσιών προεκαλούντο. Και µέσα εις τον ορυµαγδόν αυτόν της καταστροφής και του ελλοχεύοντος θανάτου έπιπτον οι πρώτοι νεκροί και τραυµατίαι».
«Η ανθρώπινη βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της»
Και για το απάνθρωπο μακελειό που συνετελέσθη στα νοσοκομεία το μοιραίο βράδυ της εξέγερσης, ο Δημήτρης Τσεβάς καταγγέλει: «Ότε όµως ήρχισεν η διακοµιδή των πρώτων τραυµατιών, εις το Ρυθµιστικόν Κέντρο Αθηνών η ανθρώπινη βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της, ηµαύρωσε και διάσυρε πάσαν έννοιαν φιλαλληλίας και ανθρωπισµού. Οι τραυµατίαι δεν απετέλουν εκεί αντικείµενον περιθάλψεως και µερίµνης, αλλά στόχον κανιβαλλικών εκδηλώσεων εκ µέρους ευάρυθµων, εκ των αυτόθι υπηρεσιακώς ευρισκοµένων αστυνοµικών υπαλλήλων, υπο τας ευλογίας και παροτρύνσεις του τότε διοικητικού διευθυντού του Νοσοκοµείου, όστις κραδαίνων παρανόµως περίστροφον, υβρίζων και απειλών και βλασφηµών, περιεφέρετο εις τους χώρους του Νοσοκοµείου ενσπείρων τον τρόµον»!
Και συνεχίζει ο αδέκαστος εισαγγελεύς: «Υβρίζοντο αναιδώς και εκακοποιούντο βαναύσως ου µόνον οι τραυµατίαι αλλά και οι συνοδοί των. Και υπήρξαν πολλοί περιπτώσεις βαρυτάτων τραυµατισµών, υπο των «γενναίων» αυτών αστυνοµικών προκληθέντων. Το ανήκουστον όµως και φοβερόν είναι ότι εδολοφονήθη άνθρωπος εν ψυχρώ εκ της κακουργίας των ταύτης: «Γύρω στα µεσάνυχτα της Παρασκευής – κατατίθεται υπο υπαλλήλου του Ρυθµιστικού (κατάθεσις υπ αρ. 78) – ένας νέος άνθρωπος ήλθε στο Ρυθµιστικό, ζητώντας πληροφορίες για τους δικούς του. Πέσανε επάνω του τρεις αστυφύλακες που ήσαν στο Ρυθµιστικό και τον κοµµάτιασαν κυριολεκτικώς στο ξύλο µε αποτέλεσµα να πεθάνη. Τον µετέφεραν εν συνεχεία, στον νεκροθάλαµον».
Το τανκ εισβάλλει στο Πολυτεχνείο
Και όλα τα προηγούμενα αποδίδουν το τι συνέβη την Παρασκευή το βράδυ, 16 Νοεμβρίου, μια μέρα πριν την εισβολή του τανκ. Για εκείνη την ιδιαζόντως ειδεχθή πράξη που στιγμάτισε τη χούντα, την εισβολή του άρματος μάχης στον περίβολο του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, γράφει ο Τσεβάς: «Το άρµα εκινήθη µετά δυνάµεως, συνεκλόνισε την πύλην, κατέστρεψε τους µαρµάρινους κίονας της εισόδου, συνέτριψε και κατέρριψε την εξώθυραν και ακολούθως κυριολεκτικώς ισοπέδωσεν το προεκτεθέν αυτοκίνητον, εισελθόν εις βάθος 10 περίπου µέτρων εντός του προαυλίου του Πολυτεχνείου. Δηµοσιογράφος, επί ενός των κιόνων ευρισκόµενος, κατεκρηµνίσθη µετ’ αυτού εις το έδαφος, τραυµατισθείς ελαφρώς (κατάθεσις υπ’ αριθ. 172), νεαρός σπουδαστής επί των κιγκλιδωµάτων της πύλης ιστάµενος εκτινάσσεται, άγνωστον πού, ενώ σιδηρούν αντικείµενον συνθλίβει τους πόδας νεαράς σπουδάστριας (κατάθεσις υπ’ αριθ. 83). Και εις το αγωνιώδες ερώτηµα περί του εάν συνεθλίβησαν ή ετραυµατίσθησαν άνθρωποι εκ της εισόδου του άρµατος διάφορα και αντίθετα προέκυψαν εκ της ερεύνης στοιχεία»…
Και κλείνουμε με λίγες αράδες ακόμα από την Έκθεση, που «ξέχασε» ο Σπύρος Μαρκεζίνης να επικαλεστεί αυτούσια, αλλά επέλεξε ό,τι τον συνέφερε- και όχι μόνο ο Μαρκεζίνης, αλλά και οι φανατικοί αμετανόητοι αρνητές της Ιστορίας (όπως εκείνοι του Ολοκαυτώματος…): «Οι Ιωαννίδης και Ρουφογάλης, δια των εις αυτούς πιστών Αξιωµατικών και πρακτόρων, επηρεάζουν σοβαρώς και σαφώς την όλην επιχείρησιν, εξαπολύοντες κύµα βιαιοτήτων και πυροβολισµών, επί τω τέλει της δηµιουργίας ευνοϊκών δια την προαποφασισθείσαν κίνησιν συνθηκών ασφαλείας, αναταραχής και συγκρούσεων. Και εις το καταλλήλως ήδη προετοιµασθέν και κράτησαν ιδιόµορφον κλίµα συγχύσεως, πανικού και συγκρούσεων, οργιάζουν οι κοινοί δολοφόνοι ενσπείροντες αδιστάκτως τον θάνατον εις βάρος αθώων και αόπλων νέων ανθρώπων, το µέγα αµάρτηµα των οποίων ήτο ότι εζήτουν «Ελευθερίαν και Δηµοκρατίαν».
Τι μας άφησε ως Ιστορία ο Τσεβά; «… οργιάζουν οι κοινοί δολοφόνοι ενσπείροντες αδιστάκτως τον θάνατον»! Μα πού, αφού η εξέγερσις του Πολυτεχνείου ήταν αναίμακτη…
Το Πολυτεχνείο ήταν Ιστορία, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι και η αληθινή ιστορία είναι ειπωμένη από τη σιωπή των νεκρών...
