Κι όμως ο Τζον Κένεντι είχε γλυτώσει τουλάχιστον τέσσερις φορές από βέβαιο θάνατο πριν τελικά πέσει νεκρός από τις σφαίρες του δολοφόνου του. Ιερείς ήταν τακτικοί επισκέπτες της οικογένειας...
Ήταν τέτοιες μέρες φθινοπώρου, 22 Νοεμβρίου του 1963, όταν η Ιστορία κράτησε την ανάσα της: ο 35ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι δολοφονήθηκε!
Έχουν γραφτεί εκατομμύρια άρθρα για τον φόνο του Προέδρου κι άλλα τόσα για τις θεωρίες συνωμοσίας και το ποιοι όπλισαν το χέρι του (ή των…) δολοφόνου. Και όλα, μα όλα, καταλήγουν στο ίδιο βρόμικο αδιέξοδο: ουδείς γνωρίζει το τι πραγματικά συνέβη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Κένεντι «έφυγε» βίαια από τον Κόσμο στα 46 χρόνια του. Κι αν για την ιστορική εκδημία του 35ου Προέδρου των ΗΠΑ έχουν γραφτεί αμέτρητες λέξεις, για την υγεία του ελάχιστα έχουμε διαβάσει. Ναι για την υγεία του.
Γνωρίζατε πως ο Τζον Κένεντι ήταν φιλάσθενος και η ζωή του ακροβατούσε μεταξύ… ουρανού και Γης; Γνωρίζατε πως τουλάχιστον πέντε φορές, ο Κένεντι, θεωρήθηκε πως αποχαιρετάει τα εγκόσμια και μάλιστα- ως βαθιά θρησκευόμενος Καθολικός- είχε λάβει τελευταία ευχή από ιερέα; Κι αν τελικά, ο JFK δε γλύτωσε από τις δολοφονικές σφαίρες του Όσβαλντ (αν ήταν ο Όσβαλντ) είχε γλυτώσει πολλές φορές από το δρεπάνι του Χάρου που τον πολιορκούσε συνεχώς.
Από δύο χρονών στα δύσκολα...
Ο Κένεντι ήταν το δεύτερο από τα εννέα παιδιά μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο πατέρας του Τζον, ο Τζόζεφ Κένεντι, είχε διατελέσει πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Λονδίνο και πρόεδρος της Επιτροπής Ναυτικών Υποθέσεων των ΗΠΑ επί προεδρίας του Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Η μητέρα του Τζον, Ρόζα, το γένος Φιτζέραλντ ήταν κόρη πρώην δημάρχου Βοστώνης, ο οποίος ανήκε στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Με το ειδικό βάρος του οικογενειακού του ονόματος, ο JFK έδειχνε από μικρός ότι ήταν προορισμένος για σπουδαίες επιτυχίες. Ωστόσο, ως παιδί υπέφερε από σοβαρές επιπλοκές στην υγεία του, με την πρώτη του σοβαρή ασθένεια να τον χτυπά σε ηλικία μόλις δύο ετών.
Ο Τζον Κένεντι προσβλήθηκε από οστρακιά, μια μολυσματική εξανθηματική νόσος που μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να αποβεί μοιραία. Η περίπτωσή του μικρού Τζον ήταν αρκετά σοβαρή, αφού νοσηλεύτηκε επί πολλές ημέρες σε νοσοκομείο και οι γονείς του ανησυχούσαν πολύ ότι μπορεί να μην τα καταφέρει· κάλεσαν μάλιστα και ιερέα να του δώσει ευχή σε περίπτωση που υποκύψει από τον υψηλό πυρετό. Τελικά, ο μικρός Κένεντι νίκησε την ασθένειά του, ανέκαμψε, αλλά σημαδεύτηκε η υγεία του για όλη την υπόλοιπη ζωή του: έγινε ευάλωτος σε πολλές άλλες παθήσεις· υπέφερε από συχνές ουρολοιμώξεις, προστατίτιδα και σοβαρά πεπτικά προβλήματα, αλλά και έλκος δωδεκαδακτύλου. Στην πραγματικότητα, όπως έχει γράψει η ιστορικός Barbara A. Perry, η οικογένεια Κένεντι είχε να λέει κάτι σαν ανέκδοτο ότι: «Αν ένα κουνούπι τσιμπήσει τον Τζακ (το χαϊδευτικό Τζον Κένεντι), το κουνούπι θα πέθαινε»… γιατί προφανώς υπήρχε δηλητήριο στο αίμα του μικρού Κένεντι».
Με προβλήματα στη σπονδυλική στήλη
Αν ως παιδί ο Τζον Κένεντι πέρασε σοβαρή ασθένεια, ως νέος βίωσε πολλά περισσότερα συμπεριλαμβανομένης και της κατάταξης στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φέροντας τον βαθμό του Σημαιοφόρου, ως κυβερνήτης τορπιλακάτου στον Ειρηνικό, ο Κένεντι, τραυματίσθηκε στις 2 Αυγούστου του 1943, ευτυχώς όχι πολύ σοβαρά. Τι είχε συμβεί τότε;
Κατά τη διάρκεια μιας μάχης στα νησιά του Σολομώντα, την 1η Αυγούστου 1943, το πλοίο χτυπήθηκε από ιαπωνικό αντιτορπιλικό και βυθίστηκε ενώ δύο από τα μέλη του πληρώματος σκοτώθηκαν. Άλλοι έντεκα, συμπεριλαμβανομένου του Κένεντι, επέζησαν, κολυμπώντας στον Ειρηνικό· πολλοί από αυτούς τραυματίστηκαν σοβαρά. Ο Κένεντι και οι υπόλοιποι κολύμπησαν για αρκετά μίλια και έφτασαν σε ένα νησί.
Το επόμενο έτος, 1944, ο Κένεντι υποβλήθηκε στην πρώτη από τις τέσσερις ανεπιτυχείς επεμβάσεις στην πλάτη. Τα περιβόητα προβλήματα στη σπονδυλική στήλη και την πλάτη του Τζον είχαν εμφανιστεί όταν έπαιζε ποδόσφαιρο στο κολέγιο. Οι πόνοι στη μέση του ήταν τόσο έντονοι, που αρχικά είχε απορριφθεί τόσο από τον αμερικανικό στρατό όσο και από το Πολεμικό Ναυτικό όταν προσφέρθηκε για πρώτη φορά εθελοντής.
Οι χειρουργικές επεμβάσεις του στη σπονδυλική στήλη, οι οποίες περιλάμβαναν συντήξεις των οσφυϊκών σπονδύλων και την τοποθέτηση μεταλλικών πλακών, περιπλέκονταν από κακή επούλωση τραυμάτων, επώδυνα αποστήματα και οστεομυελίτιδα (λοίμωξη των οστών).
Κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Τζακ...
Μετά την απόλυσή του από το Ναυτικό, όσοι έβλεπαν τον Τζον παρατηρούσαν ότι δεν ήταν καλά: το δέρμα του είχε ένα αρρωστημένο χρώμα και είχε αρχίσει να υποφέρει από έντονους πόνους στην πλάτη.
Κατά την επίσκεψή του στο Ηνωμένο Βασίλειο, ως μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο Κένεντι άρχισε να εμφανίζει περίεργα συμπτώματα που αποδείχθηκαν πολύ σοβαρά για την υγεία του. Το 1947, διαγνώστηκε με τη νόσο του Addison, μια σπάνια διαταραχή στην οποία τα επινεφρίδια αδυνατούν να παράγουν επαρκείς ορμόνες, ιδιαίτερα κορτιζόλη και αλδοστερόνη. Αυτή η ορμονική ανεπάρκεια μπορεί να οδηγήσει σε συμπτώματα όπως κόπωση, απώλεια βάρους, χαμηλή αρτηριακή πίεση και αλλαγές στο χρώμα του δέρματος. Η νόσος αυτή μπορεί να αποβεί θανατηφόρος αν δεν προσεχθεί ιδιαίτερα. Για τη θεραπεία της νόσου, χορηγήθηκαν στον Κένεντι εμφυτεύματα επινεφριδίων, καθώς η κορτιζόνη σε χάπια δεν ήταν ακόμη διαθέσιμη. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, η κατάσταση του Κένεντι επιδεινώθηκε. Ένας ιερέας κλήθηκε για μια ακόμα φορά να τον «διαβάσει» και να λειτουργήσει, αλλά ευτυχώς και πάλι ο Κέννετι νίκησε τη μοίρα του· ανέρρωσε και, με την κορτιζόνη- σε μορφή χαπιών πλέον το 1950- κατάφερε να θεραπευθεί.
Το 1951, ο Τζον Κένεντι έχοντας πλάι του τον αδελφό του, Ρόμπερτ , πραγματοποίησαν περιοδεία στην Ασία. Τα δυο αδέλφια επισκέφτηκε διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας και του Βιετνάμ, προτού ολοκληρώσουν το ταξίδι τους στο Τόκιο. Και τότε ο Τζον αρρώστησε για άλλη μια φορά και η κατάσταση της υγείας του έφτασε ξανά σε νέο χαμηλό…
Ενώ βρισκόταν στο Τόκιο, επιπλοκές από τη νόσο του Άντισον έκαναν τον Κένεντι να αρρωστήσει βαριά. Στην πραγματικότητα, ο θάνατος τον ακουμπούσε με δύναμη, αφού έπεσε σε κώμα και η θερμοκρασία του ανέβαινε καθημερινά στους 40°C.
Και πάλι κλήθηκε ιερέας για την τελευταία μετάληψη πριν ο Ρόμπερτ καταφέρει να διακομίσει τον αδερφό του σε αμερικανική στρατιωτική βάση στην Οκινάουα, όπου του παρασχέθηκε αποτελεσματική θεραπεία. «Ουδείς πίστευε ότι θα μπορούσε να ζήσει ο Τζακ», θυμήθηκε κάποτε ο Ρόμπερτ. Ωστόσο, ο Τζον Κένεντι μπόρεσε να συνέλθει και εκείνη η εμπειρία έδεσε περισσότερο τα δυο αδέρφια.
Ακόμα μια φορά στο κατώφλι του θανάτου
Το 1954, ο Τζον Κένεντι θα υποβληθεί σε μια ακόμα χειρουργική επέμβαση για να του τοποθετήσει μεταλλική πλάκα στη σπονδυλική στήλη ώστε να αντιμετωπίσει τον χρόνιο πόνο στην πλάτη που τον ταλαιπωρούσε σχεδόν καθημερινά. Πριν από αυτή την επέμβαση, ο Κένεντι χρησιμοποιούσε τιράντες και πατερίτσες ως μέσα για να ανακουφιστεί από ενοχλητικό (αφόρητο πολλές φορές) πόνο που αντιμετώπιζε. Όπως σε κάθε χειρουργική επέμβαση καραδοκούν κίνδυνοι, αλλά δεδομένου ότι ο Τζον είχε προβλήματα με τη νόσο του Άντισον, ήταν ιδιαίτερα ευάλωτος σε επιπλοκές. Και, πραγματικά, οι επιπλοκές εμφανίστηκαν και μάλιστα ήταν σημαντικές και σοβαρές.
Το τραύμα από την χειρουργική επέμβαση ανέπτυξε λοίμωξη από σταφυλόκοκκο και ο Τζον προσβλήθηκε από λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος, προβλήματα που θα έριχναν σε κώμα και πάλι μόλις τρία χρόνια μετά το πρώτο του. Για άλλη μια φορά, ένας ιερέας ευλόγησε τον Κένεντι πριν από το «μεγάλο ταξίδι» που ετοιμαζόταν να κάνει, αλλά στο τέλος- όπως κάθε φορά- κατάφερε να συνέλθει. Σιγά σιγά, μπόρεσε να ανακτίσει τις δυνάμεις του και η υγεία του Τζον αποκαταστάθηκε. Κι ότι δεν κατάφεραν οι ασθένειες το πέτυχε ένας δολοφόνος.
Φαρμακαποθήκη...
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Κένεντι έπινε συνεχώς ισχυρά παυσίπονα οπιούχα, τοπικά αναισθητικά (λιδοκαΐνη) για τον πόνο στην πλάτη του, ηρεμιστικά όπως Librium, αμφεταμίνες και διεγερτικά, όπως Ritalin, φάρμακα για τον θυρεοειδή, υπνωτικά χάπια, γ-σφαιρίνη για να αποτρέψει μακριά από λοιμώξεις, καθώς και στεροειδείς ορμόνες για τα επινεφρίδια του. Σύμφωνα με τους «New York Times», κατά τη διάρκεια της Κουβανικής κρίσης των Πυραύλων, τον Οκτώβριο του 1962, ο στον Πρόεδρο είχαν συνταγογραφηθεί «φάρμακα για τον έλεγχο της σπαστικής κολίτιδας, αντιβιοτικά για ουρολοίμωξη και αυξημένες ποσότητες υδροκορτιζόνης και τεστοστερόνης μαζί με ταμπλέτες αλατιού για να ελεγχθεί η επινεφριδιακή του ανεπάρκεια και να τονωθεί η ενέργειά του».
Όταν τον πέτυχε ο Χάρος...
Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, ο Κένεντι μετάλαβε και ευλογήθηκε από ιερέα για τελευταία φορά πριν περάσει στην Ιστορία και στο επέκεινα.. Μετά τον σοκαριστικό τραυματισμό του, διακομίστηκε στο νοσοκομείο Parkland. Τα τραύματά του περιλάμβαναν μια σφαίρα στον ώμο, τον καρπό και τον μηρό του, καθώς και μια σφαίρα είχε καταστρέφει ολόκληρο το πίσω μέρος του κεφαλιού του.
Παρά τις αγχώδεις και πέραν των ανθρώπινων δυνατοτήτων προσπάθειες των χειρουργών, η κατάσταση ήταν τραγική και μη αναστρέψιμη. Ο ιερέας του νοσοκομείου, Όσκαρ Λ. Χούμπερ, έσπευσε στο προσκεφάλι του Κένεντι για να τον ευλογήσει. Χρόνια μετά θυμήθηκε το γεγονός: «Με μετέφεραν στο δωμάτιο της Μονάδας Εντατικής όπου είδα τον Πρόεδρο ξαπλωμένο σε ένα χειρουργικό τραπέζι· ήταν καλυμμένος με ένα σεντόνι. Πέρασα πλάι την κυρία Κένεντι, η οποία στεκόταν δίπλα του και τον ευλόγησα. Διάβασα και προσευχές που διαβάζονται για κάποιον που πεθαίνει και, επίσης, προσευχές μετά θάνατον. Μετά από αυτό αποχώρησα».
Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι εκείνη τη φορά δεν τα κατάφερε. Ήταν μόλις 46 χρονών και μετρούσε τρία χρόνια στην προεδρία των ΗΠΑ.
«Μην εύχεστε για εύκολες ζωές. Να εύχεστε να είστε πιο δυνατοί», ήταν μια από τις διάσημες φράσεις του JFK και η απάντηση δινόταν από τον ίδιο: «Όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν»... Και συνέχισε μέχρι που δεν μπορούσε άλλο να τα βάζει με τη μοίρα του!
