«Πανηγυράκι» ή μουσικός διαγωνισμός με κύρος, που περνάει μηνύματα; Δύο μουσικοί δημοσιογράφοι γράφουν στο ethnos.gr την άποψή τους για τη Eurovision.
«Ίσως αν δεν είσαι fan, δεν μπορείς να καταλάβεις»
Γράφει ο Ανδρέας Καρακάσης, δημοσιογράφος του eurovisionfun
Ήταν Μάιος του 2008, όταν παιδί ακόμη κάθισα με τους γονείς μου μπροστά από την τηλεόραση να παρακολουθήσω το διαγωνισμό για πρώτη φορά! Μέχρι τότε, δεν είχα δώσει σημασία σε όλο αυτό το γεγονός που ονομάζεται Eurovision!
Οι εντυπωσιακές εμφανίσεις, η αγωνία των αποτελεσμάτων, ο κόσμος που ζητωκραύγαζε, όλα μαζί συμπλήρωσαν το παζλ όλων αυτών που κάνουν τη Eurovision κάτι μοναδικό! Ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά σόου σε ολόκληρο το κόσμο, που για τρεις βραδιές ενώνει τους τηλεθεατές σε κάθε γωνία της υφηλίου!
Και να που ήρθε η φετινή χρόνια και κατάφερα να βρεθώ και εγώ για πρώτη φορά στην καρδιά του διαγωνισμού! Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν για μένα ένα όνειρο ζωής, που κατάφερα να γίνει πραγματικότητα! Εφτά μέρες γεμάτες Eurovision, γεμάτες συναισθήματα και γεμάτες εμπειρία.
Και θα πει κανείς, υπερβάλεις λίγο! Άλλωστε η Eurovision έχει χάσει την αίγλη της. Δε θα διαφωνήσω, αλλά ούτε θα συμφωνήσω! Για εμάς τους ρομαντικούς, ο διαγωνισμός είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Όσο τα χρόνια περνάνε γίνεται ακόμη και καλύτερος! Μπορεί και να ξινίσει πολλούς, αλλά στο τέλος όλοι θα εκτιμήσουν την πορεία του.
Έχω πιάσει πολλές φορές και εγώ τον εαυτό μου να λέω, «αποκλείεται να ξαναδώ Eurovision, έτσι και αλλιώς είναι όλα στημένα». Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η πολιτική επιρροή που δέχεται ο διαγωνισμός είναι αρκετά έντονη , με τρανό παράδειγμα το φετινό διαγωνισμό και την ταλάντευση πολλών αν έπρεπε ή όχι να συμμετέχει το Ισραήλ, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης που επικρατεί.
Πράγματι, φέτος τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ο δικός μου ενθουσιασμός, επειδή ήταν η πρώτη μου φορά ως δημοσιογράφος αλλά και ως οπαδός του διαγωνισμού, δε με άφηνε να δω καθαρά τι πραγματικά συμβαίνει στο Μαλμε. Πολλοί μίλησαν για τον πιο Σουρεάλ διαγωνισμό που έγινε ποτέ! Κάθε μέρα έσκαγε και ένα σοκαριστικό περιστατικό που σε αποσπούσε από την απόλαυση της εμπειρίας εκεί.
Πολλοί δημοσιογράφοι, μέσα σε αυτούς και εγώ αισθάνθηκαν έντονα το αίσθημα του φόβου και ο βασικός λόγος αυτής της κατάστασης, ήταν οι πολύ αυστηροί έλεγχοι που γινόντουσαν από την αστυνομία της πόλης σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Βέβαια εν τέλει, δεν έγινε και τίποτα!
Θέλω όμως να μιλήσω λίγο για αυτό το συναίσθημα μόλις μπαίνεις στην αρένα. Η Eurovision πέρα από μια συναυλία, είναι μια δουλειά εκατοντάδων ανθρώπων, οι οποίοι ταυτόχρονα συνεργάζονται για να βγει στους τηλεοπτικούς δέκτες ένα άψογο αποτέλεσμα. Μπορεί να πρόκειται για ένα καθαρά τηλεοπτικό σόου, όμως η αίσθηση του να βρίσκεσαι μέσα σε αυτό σε συνδυασμό με την παράνοια του κοινού, είναι ένα συναίσθημα μοναδικό! Ίσως αν δεν είσαι fan του διαγωνισμού να μη μπορείς να το καταλάβεις, όμως η εμπειρία αυτή σίγουρα θα σου μείνει αξέχαστη.
Γιατί αγαπώ τη Eurovision λοιπόν;! Γιατί μου δίνει όλα όσα ζήτω από εκείνη! Διασκέδαση, χαρά, αγωνία, εκνευρισμό, ενθουσιασμό, μουσική και το πιο βασικό; Ικανοποίηση. Διότι, οποίο και να είναι το αποτέλεσμα του νικητή ή ακόμη και για τη χώρα μου, ξέρω πως δε θα έχω αφήσει στιγμή να χαθεί χωρίς να το απολαύσω όπως μόνο εγώ ξέρω!
