Προτεραιότητα σήμερα ένα παγκόσμιο κίνημα ειρήνης

Διανύουμε περίοδο που ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη, πρώτη φορά μετά το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ το 1999, κλονίζουν βεβαιότητες. Αλλά δεν μπορούν να κλονίσουν τις αρχές μας. Η Αριστερά μπαίνει άλλη μια φορά μπροστά, ως δύναμη ειρήνης και υποστήριξης του δικαιώματος στην εθνική ανεξαρτησία, μακριά από τον εθνικισμό. Βάσεις απαραίτητες για τη χειραφέτηση των εργαζομένων: για τους αγώνες τους για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, εργασία, δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία, πολιτισμό.

Μπροστά στη ρωσική εισβολή, δεν μένουμε ουδέτεροι. Δεν καλούμε για ειρήνη αορίστως, χωρίς να βλέπουμε ποιος την απειλεί. Ένας ξένος στρατός βομβαρδίζει υποδομές και κατοικίες της γειτονικής του χώρας. Απειλεί ευθέως την ανεξαρτησία της, σκοτώνει αμάχους, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε κάθε πολεμική επέμβαση. Είναι εισβολέας! Απαιτούμε να διακόψει αμέσως το πυρ, να πάρει το στρατό του έξω από την Ουκρανία, να ανοικοδομήσει ό,τι κατέστρεψε με τα πυρά του.

Η ξεκάθαρη αυτή στάση δεν σημαίνει ότι κλείνουμε τα μάτια στις συνθήκες που οδήγησαν στην κρίση. Ασφαλώς δεν τη δικαιολογούν. Ωστόσο αν δεν μιλήσουμε και γι’ αυτές τις ευθύνες, το «μενού» της επόμενης μέρας θα είναι ένας νέος ψυχρός πόλεμος, μια διαρκής αίσθηση ότι η επόμενη σύρραξη είναι καθημερινά προς των πυλών. Αν δεν ανατρέψουμε το σύστημα που γεννά πολέμους, η «ειρήνη» που θα ακολουθήσει το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων, θα είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ειρήνη με αναζωπύρωση των εθνικισμών, αύξηση των προσφύγων, σπατάλες κοινωνικών πόρων σε εξοπλισμούς, περιφερειακές συγκρούσεις σε άλλα σημεία του πλανήτη.

Για χρόνια η Δύση και το ΝΑΤΟ επιχείρησαν να καλύψουν το κενό, που άφησε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, με επιθετικότητα και επεκτατισμό, κάτι που ήταν σαφές ότι στρίμωχνε την άλλη πλευρά. Ήταν μια στρατηγική ρήξης, όχι ειρήνης και συνεργασίας. Όχι αυτή που υπόσχονταν το 1990 και το 1991. Σχεδιασμένη ώστε βήμα βήμα να δοκιμάσει ποιες ήταν οι κόκκινες γραμμές του γεωπολιτικού εχθρού. Κι όλα αυτά, την ίδια ακριβώς ώρα που ο Ειρηνικός μετατρέπεται στο επόμενο πεδίο μεγάλης σύγκρουσης, αυτή τη φορά των ΗΠΑ με την Κίνα. Ο πλανήτης βουλιάζει σε μια νέα κρίση στρατοπέδων. Την επαύριο μάλιστα της κρίσης της πανδημίας και με ανοιχτή την κλιματική κρίση, που η αντιμετώπισή χρειάζεται παγκόσμια συνεργασία και όχι νέος διπολισμός (Δύση-Ανατολή) και στρατιωτικοποίηση της διεθνούς κοινότητας με πολεμικούς παροξυσμούς. Αυτό θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές;

Σήμερα είναι αναγκαίο, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, να δημιουργηθεί ένα νέο διεθνές κίνημα ειρήνης, που θα ανακόψει αυτή την πορεία. Αδέσμευτο από κρατικές σκοπιμότητες, υπεράνω ιδεολογικών "αληθειών", ανοιχτό στη συνεργασία και την αλληλεγγύη όλων των πολιτών και των λαών, ικανό να συσπειρώνει κινήματα, θρησκείες, όλες τις αγωνίες για καλύτερη ζωή. Η ειρήνη, πρωτίστως είναι η αποφυγή του πολέμου, αλλά όχι μόνο. Είναι η ικανοποίηση του ανθρώπινου αιτήματος για μια ουσιαστική ευημερία, για σεβασμό της φύσης, του παρόντος και του μέλλοντος του πλανήτη. Ανατριχιάσαμε στην είδηση ότι πυρηνικά εργοστάσια στην Ουκρανία, παμπάλαιας μάλιστα σοβιετικής τεχνολογίας λειτουργούν και έγιναν στόχος επιχειρήσεων. Αντί το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, να ερίζουν τόσα χρόνια με τους πυραύλους στην Ουκρανία, γιατί δεν προνόησαν για αυτό τον κίνδυνο, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το Τσέρνομπιλ; Το πρόβλημα μάλιστα αυτό, επανέρχεται με δύο μορφές. Αφενός με την απειλή Πούτιν για πυρηνική ανάσχεση, και αφετέρου, σε άλλο επίπεδο, με την ανακίνηση της υποτιθέμενης «ειρηνικής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας», ως δήθεν αντίβαρο στην ενεργειακή και κλιματική κρίση.

Η ευρωπαϊκή Αριστερά να μπει μπροστά

Η ευρωπαϊκή Αριστερά να μπει μπροστά. Σήμερα, να απαιτήσει άμεση εκεχειρία στην Ουκρανία. αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων, επούλωση των πληγών με ευθύνη του ΟΗΕ.

Με την αποχώρηση των στρατευμάτων και την ειρήνευση στην Ουκρανία, να τεθεί γρήγορα στο τραπέζι η διακοπή των κυρώσεων, που προκαλεί αστάθεια και φέρνει ένα μεγαλύτερο πόλεμο πιο κοντά.

Να μην εμπλακεί η Ελλάδα στη σύγκρουση με αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού, κάτι που απαιτεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Να παγώσει η εξαγγελθείσα κούρσα εξοπλισμών, που θα πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης σε βάρος του βιού τους. Ο πρωτοφανής υπερ-εξοπλισμός της Γερμανίας δεν θα πλήξει μόνο το λαό της, αλλά και όλα τα ευρωπαϊκά ομόλογα, με συνέπειες στις χώρες της περιφέρειας, όπως η Ελλάδα. Επιπλέον, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας «οικονομίας του πολέμου», όταν μάλιστα διατυπώνεται το αίτημα, να εξαιρούνται από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς οι δαπάνες για τους υπερεξοπλισμούς, και όχι οι κοινωνικές δαπάνες, και ιδιαίτερα για τη δημόσια υγεία.

Να ολοκληρωθεί γρήγορα και θετικά η αξιολόγηση των αιτήσεων των βαλκανικών χωρών για είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προοπτική που εξ αντικειμένου ενισχύεται από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Να αναβαθμιστούν οι θεσμοί ειρήνης, οικονομικής, εμπορικής, πολιτιστικής συνεργασίας στην Ένωση, ώστε η Ευρώπη να πάρει την υπόθεση «ειρήνη» στα χέρια της. Η συν-ανάπτυξη μεταξύ των γειτονικών χωρών είναι προϋπόθεση για ένα μέλλον ειρήνης.

Να ξεκινήσει ουσιαστικός διάλογος με το δύσκολο γείτονα και να επιδιωχθεί η προσφυγή στη Χάγη για τη λύση των όποιων ανοιχτών θεμάτων στο Αιγαίο, ώστε να μην γίνουν τα νησιά μας, ο Έβρος και τα παράλια της Μικράς Ασίας πεδίο πολέμου. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η γειτονιά μας, ιδιαιτέρως μια περίοδο σοβαρής οικονομικής κρίσης στη γείτονα, είναι η δεύτερη πιο επικίνδυνη περιοχή της Ευρώπης. Τον πόλεμο δεν τον απομακρύνουν ούτε τα τύμπανα πολέμου, ούτε οι κραυγές και τα μεγάλα λόγια, ούτε οι υπερ-εξοπλισμοί, που γονατίζουν την κοινωνία, απειλούν τη συνοχή της και στέλνουν τους νέους στο εξωτερικό. Με εθνική συνεννόηση, κόντρα στην ακροδεξιά πολεμοκαπηλία, να ξεκινήσει μια ουσιαστική διαπραγμάτευση με την Τουρκία, για διαρκή ειρήνη στο Αιγαίο. Είναι θετικό ότι ο πρωθυπουργός ανταποκρίθηκε στην πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να αναληφθούν πρωτοβουλίες διαλόγου με την Τουρκία, σε αυτή τη φάση, προαναγγέλλοντας και το ενδεχόμενο συνάντησης με τον Ερντογάν. Αρκεί βέβαια να μην υπονομευθεί αυτή η πρωτοβουλία από την επιδίωξη του πρωθυπουργού να ψηφοθηρεί στο ακροδεξιό ακροατήριο.