Η συνάντηση της Ιερουσαλήμ

Μακάρι. Χρειαζόµαστε συµµαχίες και συνεννοήσεις, ό,τι κι αν σηµαίνει αυτό, αρκεί να µην τις ερµηνεύουµε µονοµερώς. Οι περισσότεροι έχουµε την εντύπωση πως ένας νότιος άξονας συµµαχιών διασχίζει την Ανατολική Μεσόγειο και πως µε το επίσης έντονο φλερτ µε την Αίγυπτο φαίνεται πως ένας αγωγός µεταφοράς ενέργειας προς τη ∆υτική Ευρώπη µάλλον θα ευτυχήσει.

Η τριµερής απέδειξε πως το µέλλον αυτής της συµµαχίας δεν είναι άδηλο, αλλά δεν είναι και προβλέψιµο. ∆εν είναι δουλειά µου να κρίνω ή να εκτιµήσω απώτατους στόχους των τεσσάρων κρατών που συµµετείχαν, αλλά πάντως αυτά που τελούνται είναι εν εξελίξει και δεν ξέρει κανείς εύκολα πού θα κάτσει εντέλει η µπίλια. Εννοώ τη σχέση της Τουρκίας µε όλα αυτά.

Η τριµερής, αν τη συναξάρουµε, θέτει ένα κρίσιµο ερώτηµα προς την ανήσυχη γείτονα. Και αποκλείεται να µην εµπεριέχει µια πειστική απάντηση. ∆εν ξέρω αν ο αγωγός υλοποιηθεί ή όχι, αλλά η Τουρκία, όσο υπάρχουν οι αντιρρήσεις της, στην ουσία προσπαθεί να λάβει ευνοϊκή γι’ αυτήν θέση στο µεγάλο παζάρι που ετοιµάζεται.

Ηδη δύο επιδραστικά πρόσωπα Ελλήνων πολιτικών που υπηρέτησαν ή υπηρετούν την εξωτερική µας πολιτική έχουν δηλώσει πως η Τουρκία έχει µεγάλο µήκος ακτών στη Μεσόγειο και αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη. Είναι προφανές ότι για να «κουµπώσει» κάτι τέτοιο, η Τουρκία πρέπει να λάβει µιας µορφής αντιπαροχή, η οποία, για την ώρα, δεν διευκρινίζεται, αλλά οπωσδήποτε έχει µπει στη λίστα της επίλυσης ζητηµάτων. ∆εν πρόκειται για συµµαχία εναντίον της γείτονος, αλλά για διαπραγµατευτική διαδικασία.

Και κάτι άλλο: αυτή η διαπραγµάτευση θα πάρει πολλούς µήνες, ακόµη και χρόνια. Αν σήµερα φαίνεται πως οι κινήσεις περιέχουν οξύτητα και αντεγκλήσεις, είναι επειδή δεν έχει πήξει το τσιµέντο της. Για να υπάρξει πραγµατική εξέλιξη σε αυτά, πρέπει να λυθεί µέρος του Κυπριακού, και να υπάρξει στο τραπέζι πραγµατικό παζάρι µε την Τουρκία.