Ποιος νοιάζεται για τη νέα γενιά;

Είµαστε σχεδόν δέκα χρόνια πίσω, το 2009, λίγο µετά τα γεγονότα, την εξέγερση της νεολαίας τον ∆εκέµβρη του 2008, και ένας συντηρητικός πολιτικός δείχνει να αντιµετωπίζει µε προβληµατισµό και σκεπτικισµό, µακριά από κραυγές και δογµατισµούς, τα όσα συνέβησαν, τις τάσεις και τις συµπεριφορές που δείχνουν να αναπτύσσονται στη νέα γενιά.

Οι φράσεις, η ανάλυση για τα γεγονότα του Δεκέµβρη του 2008, µε τα οποία ξεκινήσαµε σήµερα, ανήκουν στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, πιο νέο και σίγουρα όχι τότε αρχηγό της Νέας ∆ηµοκρατίας, ενώ τη θέση της ψύχραιµης ανάλυσης έχει καταλάβει πια η κατηγόρια εναντίον εκείνων που ευθύνονται για το κάψιµο της Αθήνας.

Δεν ξέρω αν η στόχευση της εξουσίας οδηγεί και στην πολιτική µετακίνηση σε πιο σκληρές και συνδεδεµένες µε την «τάξη και ασφάλεια» θέσεις. Ούτε αν η ηλικιακή απόσταση καταλήγει σε διεύρυνση του χάσµατος των γενεών.

Μένει όµως κανείς καµιά φορά µε την εντύπωση ότι όλοι εκείνοι που στα προεκλογικά µπαλκόνια δεν ξεχνούν να επισηµάνουν το µεγάλο τους ενδιαφέρον για την νεολαία, την αιώνια προτεραιότητα στα προβλήµατα της νέας γενιάς, την εκπαίδευση, την ανεργία, την ποιότητα ζωής, το κάνουν απλώς από συνήθεια.

Αν σήµερα µιλήσεις για τη γενιά των 15άρηδων (σηµερινών 25άρηδων, ενεργών πολιτών) που ξεσηκώθηκαν το 2008 γιατί δολοφονήθηκε ένας συνοµήλικός τους, αλλά και επειδή ένιωθαν αποκλεισµένοι, στο περιθώριο, ξένοι στην κοινωνία των µεγάλων, δεν θα είναι λίγοι όσοι υποτιµητικά θα µιλήσουν για πλιατσικολόγους, αριστεριστές και εξεγερµένα πλουσιόπαιδα των βορείων προαστίων.

Κι όσοι εκφράσουν σκέψεις και προβληµατισµούς σαν κι αυτούς του κ. Μητσοτάκη του 2009, το λιγότερο οπαδοί των µπαχαλάκηδων που αλιεύουν προεκλογικά ψήφους χαϊδεύοντας τη γενιά της βίας θα χαρακτηριστούν.

Μια κοινωνία που βάζει το µέλλον της στην προεκλογική µεζούρα δεν έχει τύχη.

Πολλώ δε µάλλον µια κοινωνία που µισεί τα παιδιά της