Το δίληµµα του Σταύρου

Ο ίδιος ο Θεοδωράκης επιµένει να κρατά ζωντανή την ανάγκη της διακριτής πολιτικής παρουσίας του κόµµατος, αλλά η ανοιχτή προτίµηση µιας ισχυρής µερίδας στελεχών του προς τη Νέα ∆ηµοκρατία δείχνει να σύρει τα πράγµατα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αν και είναι πιθανώς νωρίς για να προεξοφληθούν οι εξελίξεις, «κλειδί» θα αποδειχθεί η στάση του Ποταµιού στη Βουλή, όταν θα έρθει προς κύρωση η Συµφωνία των Πρεσπών.

Δεδοµένου, όµως, ότι οι τέσσερις από τους έξι βουλευτές του κόµµατος έχουν εκδηλωθεί -άλλοι ανοιχτά και άλλοι εµµέσως- υπέρ της κύρωσης ή της καταψήφισης της Συµφωνίας, το ερώτηµα δεν είναι τόσο «τι θα κάνει µε τις Πρέσπες το Ποτάµι», όσο τι θα κάνουν ο Θεοδωράκης και ο αντιπρόεδρος του κόµµατος Γιώργος Μαυρωτάς.
Θα υπερψηφίσουν τη Συµφωνία, όπως είχε διαφανεί από τις αρχικές δηλώσεις τους; Θα συναρτήσουν τη στάση τους µε επιπλέον εγγυήσεις; Θα απόσχουν από την ψηφοφορία ή θα συνταχθούν µε το µέτωπο της αντιπολίτευσης, που µάχεται να οδηγήσει τις Πρέσπες στις καλένδες και την επίλυση του «Μακεδονικού» στον πάγο;

Στις συνθήκες που έχουν διαµορφωθεί, ο Σταύρος αντιµετωπίζει δύο αντίρροπες δυνάµεις: από τη µία, το παρελθόν του ίδιου και το πλαίσιο αναφορών του Ποταµιού 
τον ωθούν προς την πλευρά της υπερψήφισης, στο όνοµα της άρσης µιας ιστορικής εκκρεµότητας που δηλητηριάζει επί δεκαετίες τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Από την άλλη, είναι προφανές ότι η Νέα ∆ηµοκρατία πιέζει το Ποτάµι να ταχθεί κατά της κύρωσης για να διευρύνει κοινοβουλευτικά, πολιτικά και συµβολικά το µέτωπο απόρριψης της Συµφωνίας των Πρεσπών.

Προξενεί απορία, ωστόσο, ακόµα κι αν προεξοφληθεί η ένταξη του Ποταµιού στη Νέα ∆ηµοκρατία, γιατί απαιτείται εκ µέρους της αξιωµατικής αντιπολίτευσης µια στάση που θα εκθέσει πολιτικά τον Σταύρο και θα τον φέρει αντιµέτωπο µε όσα προ µηνών υποστήριζε. Η κοινή λογική λέει ότι η θετική ψήφος του Θεοδωράκη θα µπορούσε να αποτελεί ένδειξη του πολυσυλλεκτικού χαρακτήρα της Ν∆, µήνυµα προς τη µερίδα του µεσαίου χώρου που αντιµετωπίζει θετικά τη Συµφωνία ή και να αξιοποιηθεί ως επιχείρηµα έναντι των πιέσεων της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος, που εξακολουθούν να ζητούν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να βάλει νερό στο κρασί του.

Αντ’ αυτού, η Νέα ∆ηµοκρατία, παρά τη χθεσινή «ευρύχωρη» δήλωση του αρχηγού της, µοιάζει να απαιτεί την υποταγή των παραγόντων του Κέντρου που προσανατολίζονται προς αυτήν, σε µια ατµόσφαιρα που παραπέµπει περισσότερο σε διλήµµατα του τύπου «take it or leave it» παρά σε κλίµα πολιτικής συνεργασίας. Να ισχύουν, άραγε, όσα θρυλούνται περί «φίλτρου Σαµαρά» ή είναι ο ίδιος ο Κυριάκος που «οχυρώνεται» για να αποτρέψει αντισυσπειρώσεις στα δεξιά του κόµµατος;