Οικονοµία: Εργαλείο ή πολιτική;

Θεσσαλονίκη. Η νεολαία του συναντήθηκε στα φοιτητικά αµφιθέατρα στα µέσα και προς στο τέλος της δεκαετίας του ’70. Χωρίς να φέρει το βάρος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και χωρίς να είναι δέσµια εµµονών του παρελθόντος. Ανθρωποι που συναντήθηκαν από διαφορετικούς δρόµους της πολιτικής και κατέληξαν να αναζητούν ορθολογική λύση στα καθηµερινά προβλήµατα.

Δηλαδή, το µείζον ζητούµενο σήµερα.Γιατί αυτό ψάχνουν οι κοινωνίες του αδιεξόδου του σήµερα. Λύσεις στα προβλήµατα που προκάλεσαν οι ίδιες γενιές και οι ίδιες πολιτικές εµµονές. Και οι άνθρωποι «ψάχνονται».

Και είναι ενδιαφέρον να ανακαλύπτει κανείς, έστω και µέσα από τις δυσάρεστες κοινωνικές συναντήσεις, ότι εξακολουθούν να υπάρχουν οι κοινωνικές δυνάµεις που συζητούν, αναζητούν, αναρωτιούνται, αγωνιούν µε ειλικρίνεια και έξω από τα κλασικά κοµµατικά σχήµατα για το σήµερα και το αύριο της χώρας και της Ευρώπης.

Πρόκειται για έναν κόσµο που δεν µένει αποκλεισµένος από τους σύγχρονους προβληµατισµούς. Πολλοί στην Ευρώπη -και όχι µόνο- βλέπουν στις κινητοποιήσεις των «Κίτρινων Γιλέκων» τον µονόδροµο που οδηγεί στην πολιτική κυριαρχία στην ακροδεξιάς.

Αλλοι διαβλέπουν την ενίσχυση του εθνικισµού-απάντηση της αµερικανικής ∆εξιάς απέναντι στο µοντέλο της ασυγκράτητης παγκοσµιοποίησης ως µια καλή ευκαιρία κυριαρχίας του ενός ισχυρού απέναντι στους πολλούς µικρούς και ανίσχυρους.

Ωστόσο εξακολουθούν να  υπάρχουν πολίτες που, παρότι έρχονται από διαφορετικούς δρόµους, συναντώνται, που πιστεύουν ότι αυτό που ζούµε δεν είναι ένας ιστορικός µονόδροµος και υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις.

Χωρίς να είναι υποχρεωτική η λιτότητα, είτε µε τη µορφή της βαριάς φορολογίας είτε µε τη µορφή των βαθύτατων περικοπών. Γιατί ξεχάσαµε ότι η οικονοµία κατά βάση είναι πολιτικό µέγεθος και την αφήσαµε ως εργαλείο στα χέρια των τεχνικών της εξουσίας. Οι συναντήσεις, όµως, γενεών που είναι ακόµη εδώ µπορούν να δείξουν άλλους δρόµους