Τρόμαξε ο Θεοδωράκης

Φυσικά, για όποιο κόµµα κυβερνά, το πρόβληµα δεν έχει να κάνει µε τη διάθεσή του να υπάρξει συµφωνία, όσο µε τις πιρουέτες και τις αναµπουµπούλες της άλλης πλευράς, του Ζάεφ, που, κατά τα φαινόµενα, παραχωρεί, έστω ρητορικά, έναν σκελετό στην ντουλάπα των τοπικών αντιπάλων του για να περάσει τις δικές του Συµπληγάδες. ∆ιαπραγµατεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι ιδανικά εργαλεία για την περίπτωσή του, αλλά είθισται, όταν κάποιος πετύχει έναν µείζονα στόχο, να µαυρίζεται στις επόµενες εκλογές – βρίθουµε από παραδείγµατα.

Ακόµη πιο αυτοµατική είναι η κίνηση Μητσοτάκη να αποξεχάσει τις ενδιάµεσες συµφωνίες και τις ρυθµίσεις της δικής του παράταξης, ώστε να ελπίζει σε επικράτηση στις προσεχείς εκλογές. Αλλά προσέξτε: τίποτε δεν αποκλείει να συνταχθεί εντέλει µε τη Συµφωνία, µετεκλογικά. Από κυβερνήσεις που άλλα προανήγγελλαν και άλλα εντέλει αποφάσιζαν, έχουµε πλήθος εκ του παρελθόντος.

Ο σκεπτικισµός του Θεοδωράκη τώρα που όλη σχεδόν η αντιπολίτευση δηλώνει πως θα καταψηφίσει τη Συµφωνία στην ελληνική Βουλή παραµένει ως σηµαντικό πιόνι στο σκάκι της µακρόχρονης αυτής αναµέτρησης. ∆ιότι κανένα πρόβληµα δεν θα υπήρχε εάν οι γείτονες παραιτούνταν από τον όρο µε ρίζα το «µακεδ-» και δέχονταν να τους λένε Παίονες, ή Κεντρική Βαλκανική ∆ηµοκρατία. Και καµία αντίρρηση δεν θα υπήρχε µπαίνοντας στην ΕΕ να ζητήσουν από το νέο κέντρο τους τα βασικά δικαιώµατα που παράγονται από αυτήν τη συµµετοχή. ∆εκάδες γλώσσες και ιδιώµατα τυγχάνουν διεθνούς προστασίας. Το δικαίωµα του αυτοπροσδιορισµού είναι από τα βασικά στα διεθνή φόρα. Είναι και οι ρωσικές πνοές από τον ∆νείπερο που µπερδεύουν την κατάσταση. Και η εµµονή (και βιασύνη) των Αµερικανών να συµπήξουν κάτι «βαλκανικό» αγνοώντας ότι και η Ευρώπη το ίδιο επιθυµεί.

Ο Θεοδωράκης δεν είδε φως και µπήκε. Απλώς τρόµαξε µε τη σκοτεινιά του πολιτικού µέλλοντος που τον περιµένει