Με αφορμή την πολυσυζητημένη εμφάνιση της Cate Blanchett στο κόκκινο χαλί των Καννών, ρωτήσαμε δύο δημοσιογράφους εάν οι celebrities πρέπει να αξιοποιούν την αναγνωρισιμότητα και τη δημοφιλία τους για να παίρνουν θέση στα πράγματα.
Γράφει η Επιστήμη Μπινάζη, δημοσιογράφος της Athens Voice και παραγωγός της πρωινής ζώνης του Voice102,5
«Αυτό θα ήθελα να δω στη φόδρα της τουαλέτας της Blanchett»
Στις δημοκρατίες όλοι έχουν δικαίωμα, όχι μόνο να έχουν άποψη, αλλά και να την εκφράζουν.
Μάλιστα, τα κοινωνικά δίκτυα καλλιέργησαν την τάση έκφρασης δημοσίως πάνω σε ζητήματα ευαίσθητα και πολλές φορές σύνθετα. Είμαι υπέρ της δημόσιας έκφρασης από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη, είτε είναι ένας προβεβλημένος καλλιτέχνης, είτε ένας συμπολίτης μας που κάνει μια καθημερινή δουλειά στη σκιά ως ελεύθερος επαγγελματίας, δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος.
Ωστόσο, υπάρχουν διαβαθμίσεις στον τρόπο έκφρασης γνώμης στον δημόσιο διάλογο. Υπάρχουν εκείνοι που έχουν διαρκώς λυμένο το ζωνάρι για καβγά. Υπάρχουν εκείνοι που με επιχειρήματα προσπαθούν να πείσουν για την άποψη τους. Υπάρχουν εκείνοι που νιώθουν βολικά ως πνεύματα αντιλογίας. Υπάρχει η γνώμη των εξειδικευμένων επιστημόνων που διευκολύνει εμάς να παρακολουθήσουμε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον διαξιφισμούς κάτω από ένα post ή σε ένα τηλεοπτικό πάνελ. Σε όλες αυτές τις ομάδες, βεβαίως βεβαίως, να προσθέσουμε και τους καλλιτέχνες. Οι οποίοι έχουν μια ιδιαιτερότητα στον τρόπο που τοποθετούνται δημόσια σε «καυτά» θέματα. Η εξήγηση που υπάρχει πίσω από την άνεση κυρίως των καλλιτεχνών να εκφράζονται δημόσια, με αυτοπεποίθηση πάνω σε ζητήματα για τα οποία ακόμη και επιστήμονες κρατούν μικρό καλάθι, είναι ιδιοσυγκρασιακή.
Για παράδειγμα δεν ξέρω πόση μελέτη προηγήθηκε γύρω απο το μεσανατολικό ώστε να οδηγήσει την Cate Blanchett να φορέσει τα χρώματα μιας εθνικής σημαίας όταν το ίδιο το έθνος παλεύει και με εσωτερικούς εφιάλτες που το εμποδίζουν να αναπτυχθεί και να διεκδικήσει τα δικαιώματα του. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που ειναι ευχαριστημένος με την δολοφονία άμαχου πληθυσμού ακόμη και σε καθεστώς πολέμου. Πιστεύω ότι αν δεν υπάρχει, θα πρέπει να εφεύρουμε ένα σύμβολο για τα αθώα θύματα όλων των πολέμων. Αυτό θα ήθελα να δω στη φόδρα της τουαλέτας της Blanchett. Βεβαίως η Cate Blanchett έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ό,τι statement θέλει. Με όποιον τρόπο το επιθυμεί. Και δικαίωμα του υπόλοιπου κόσμου να την κρίνει. Είμαι υπέρ της έκφρασης όποιο και να είναι το κόστος. Και ο λόγος είναι ότι έτσι εκπαιδευόμαστε στην δημοκρατία, στην ανοχή της διαφορετικής γνώμης. Παρατηρώ ότι η κριτική απέναντι στη γνώμη των καλλιτεχνών έχει αλλάξει. Η γνώμη των σταρ εγχωρίων και διεθνών δεν έχει την βαρύτητα που είχε τις προηγούμενες δεκαετίες. Σε ελάχιστα λεπτά μετά απο ένα ατυχές statement ακολουθεί η αποδόμηση από κάποιους ειδικότερους επί του θέματος, που πολλές φορές είναι τεκμηριωμένη αφήνοντας εκτεθειμένο τον καλλιτέχνη που πηγαίνει για μαλλί και βγαίνει κουρεμένος. Η τέχνη έχει μεγαλύτερη διαχρονικότητα από την προσωπική τους αντίληψη. Ασκώντας την τέχνη τους παίρνουν ήδη θέση στα μεγάλα γεγονότα της ζωής.
