Φορολογείσαι; Ας πρόσεχες

Αντίκρισµα που το βλέπουν οι φορολογούµενοι στα σχετικά αξιοπρεπή σχολικά συστήµατα, από τον παιδικό σταθµό µέχρι το Πανεπιστήµιο, σε σχετικά οργανωµένα συστήµατα υγείας, σε αξιοπρεπή επιδόµατα ανεργίας, σε καλοσυντηρηµένους δρόµους, σε επαρκείς υπηρεσίες καθαριότητας στους δήµους και σε πολλά άλλα. Βασικά πράγµατα, όχι πολυτέλειες.

Είναι απαραίτητη µια τέτοιου είδους ανταποδοτικότητα, για να νιώθει ο πολίτης πως µπορεί να πληρώνει φόρους, αλλά αυτοί πιάνουν τόπο: Από το να µπορεί να στείλει το παιδί του σε έναν αξιοπρεπή και ασφαλή παιδικό σταθµό χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει 200, 300 ευρώ τον µήνα σε ιδιωτικούς ή, ακόµη χειρότερα, «µαύρα» σε νταντάδες επειδή οι δηµόσιοι δεν επαρκούν, µέχρι τα πιο σοβαρά της δηµόσιας υγείας, όπου κάθε µέρα γίνεται µάχη επιβίωσης κόντρα στις ελλείψεις και στα προβλήµατα.

Ο Ελληνας πληρώνει φόρους. Πολλούς φόρους. Φόρους που πολλαπλασιάστηκαν στην εποχή των µνηµονίων για να καλυφθούν ως επί το πλείστον οι «µαύρες τρύπες» των περασµένων δεκαετιών. Το θέµα είναι ότι για όλους αυτούς τους φόρους ο Ελληνας φορολογούµενος έπαιρνε και παίρνει εδώ και πολλά χρόνια πίσω ελάχιστα. Πρόκειται για µια δυσάρεστη πραγµατικότητα που ενισχύει ένα διαρκώς διογκούµενο αίσθηµα αδικίας στην ελληνική κοινωνία, ειδικά σήµερα που οι φόροι έχουν γίνει υπερβολικοί και η ανταποδοτικότητα ακόµη χαµηλότερη, εξαιτίας πολιτικών που σχεδιάστηκαν τα τελευταία χρόνια στο πόδι, µε πολιτικές σκοπιµότητες εντός και εκτός Ελλάδας αλλά και µε µια κακή προτεραιοποίηση από τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Το πρόβληµα είναι ότι εάν συνεχίσουµε έτσι και όσοι σηκώνουν το βάρος της υπερφορολόγησης δεν δουν το βιοτικό τους επίπεδο να βελτιώνεται τουλάχιστον στα πολύ βασικά, δεν απέχουµε πολύ από την εποχή µιας µεγάλης οργής στα πιο παραγωγικά στρώµατα της κοινωνίας. Αυτή η αίσθηση της αδικίας θα µπορούσε να εξελιχθεί σε έναν επικίνδυνο σύµβουλο και στην κάλπη. Στην Ελλάδα του 2019 ίσως έχει υποτιµηθεί ένα σηµαντικό κοµµάτι του πληθυσµού, σκεπτόµενο, εργαζόµενο, βαριά φορολογούµενο και αναποφάσιστο, που ίσως κινηθεί χωρίς ιδεολογίες ή κοµµατισµούς, κάνοντας απλά, ψυχρά, τη σούµα: Τι δίνει και τι παίρνει πίσω για τον ίδιο και τα παιδιά του στα βασικά. Χωρίς πολυτέλειες.