Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τον Μπογδάνο;

Οπως, φαντάζοµαι, θα έχετε καταλάβει από τη δηµόσια παρουσία του τα τελευταία χρόνια. Ακόµη κι αν στο υπόλοιπο κείµενο που διαβάζετε τον βρίζω µε τον χειρότερο τρόπο, θα είναι ικανοποιηµένος. ∆εν πρόκειται όµως να κάνω κάτι τέτοιο. Θα προσπαθήσω να είµαι χρήσιµος.

Θα σας πω πως -αν και δεν τον γνωρίζω- είναι εξαιρετικά πιθανόν ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος να ήταν κάποτε… «κανονικός άνθρωπος». Που θα µπορούσε να ασχοληθεί µε τη δηµοσιογραφία ή την πολιτική (για την ποίηση να µου επιτρέψετε να αµφιβάλλω) µε «κανονικό τρόπο». ∆εν εννοώ φυσικά πως πρέπει να είναι «εντός κανόνων» κάποιος αν δεν το επιθυµεί. Τουναντίον. Χρειαζόµαστε περισσότερο από ποτέ πολιτικό λόγο «εκτός κανόνων». Οµως στην περίπτωση του Κ. Μπογδάνου δεν έχουµε κάτι τέτοιο, όποια πολιτική οπτική κι αν έχει κανείς για τα πράγµατα.

Αντίθετα, έχουµε µια αρρωστηµένη σχέση µε τους κανόνες είτε της µιντιακής παρουσίας, είτε της πολιτικής δραστηριότητας, ακόµη και της στοιχειώδους ανθρώπινης επικοινωνίας. Ακρότητα (νεοφιλελέ) για την ακρότητα, πρόκληση για την πρόκληση, θόρυβος και φασαρία για παραµονή στην επικαιρότητα µε κάθε κόστος. Η αλάνθαστη συνταγή του trash. Σε τέτοιο σηµείο µάλιστα που ακόµη και αυτοί που τον «κατασκεύασαν» (γιατί συνειδητά κατασκευάστηκε από ένα συγκεκριµένο πολιτικοµιντιακό συστηµατάκι) φαίνεται τελικά να µην τον αντέχουν. Η Νέα ∆ηµοκρατία δεν θα τον εντάξει τελικά στα ψηφοδέλτιά της. Θέλω να πιστεύω όχι µόνο γιατί ανακοίνωσε αυτόνοµα την υποψηφιότητά του αλλά και για πολύ πιο ουσιαστικούς όσο και εµφανείς λόγους. Οµως -δυστυχώς- αν ένα τέτοιο πρόσωπο αναζητήσει λίστα υποψηφίων για να ενταχθεί, θα τη βρει στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηµατισµούς. Σε τέτοια κατάσταση παραµένει η πολιτική ζωή.

Αν παρατηρήσετε τη σηµερινή σύνθεση του Κοινοβουλίου, είναι βέβαιο πως θα εντοπίσετε περιπτώσεις µελών του που είναι ατράνταχτες αποδείξεις ότι η χώρα βίωσε και βιώνει µια τεράστια πολιτική κρίση. Μάλιστα, αν καθίσετε να µετρήσετε, θα χρειαστείτε κάτι παραπάνω από τα δάχτυλα των δύο χεριών σας. «Ονόµατα δεν λέµε, υπολήψεις δεν θίγουµε». ∆εν χρειάζεται, άλλωστε, τους ξέρετε. Αρα λοιπόν η πιθανότητα να έχουµε έναν λιγότερο είναι παρηγορητική. Οµως πολύ φοβάµαι ότι όταν µε το καλό µπούµε στην προεκλογική διαδικασία και συσταθούν τα ψηφοδέλτια, θα διαπιστώσετε ότι δεν θα είναι λίγες οι πιο «light» εκδοχές του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Η τάση µάλιστα θα είναι διακοµµατική.