Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία εναντίον του Τραµπ

Τι ενώνει τη Βρετανία του Brexit µε τη Γαλλία και τη Γερµανία που δυσκολεύονται να βρουν µια κοινά αποδεκτή σύνθεση ως προς την επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης;

Η απάντηση είναι αυτονόητη, η αντίθεσή τους µε την πολιτική που υιοθέτησε ο Τραµπ απέναντι στο Ιράν µε την απόσυρση των ΗΠΑ από τη συµφωνία για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού προγράµµατος της Τεχεράνης.

Ετσι οι ΗΠΑ είναι η µοναδική από τις έξι µεγάλες δυνάµεις (τα πέντε µόνιµα µέλη του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συν τη Γερµανία) που εγκατέλειψε τη συµφωνία, χωρίς επιπλέον να µπορεί να αναγάγει την πρωτοβουλία της στο επίπεδο µιας κοινής στάσης της ∆ύσης.

Είναι η πρώτη φορά στη µεταψυχροπολεµική εποχή αν όχι στη µεταπολεµική περίοδο που Βρετανία, Γαλλία και Γερµανία είναι µαζί απέναντι στις ΗΠΑ, σε µια µείζονα διεθνή κρίση.

Αν η στάση των τριών µεγάλων της Ευρώπης παραµείνει σταθερή σε βάθος χρόνου, τότε θα πρόκειται για µια σηµαντική καµπή στη διατλαντική σχέση ανάλογη µε τη σαφή εναντίωση των ΗΠΑ του Αϊζενχάουερ τον Νοέµβριο του 1956, όταν αρνήθηκαν να σταθούν πολιτικά αλληλέγγυες στην εισβολή της Γαλλίας και της Βρετανίας στη ∆ιώρυγα του Σουέζ.

Αυτό που έχει σηµασία δεν είναι τόσο σε ποιο βαθµό ο ειδικός µηχανισµός συναλλαγών µε το Ιράν που δηµιουργήθηκε από την ευρωπαϊκή πλευρά µπορεί να ελαφρύνει επί της ουσίας την πίεση των αµερικανικών κυρώσεων στην οικονοµία του Ιράν, αλλά η πολιτική διαφοροποίηση των τριών από την πολιτική Τραµπ.

Την εκτίµηση αυτή συµµερίζονται στην Ουάσιγκτον, και έτσι προφανώς εξηγείται η σκληρή γλώσσα του αντιπροέδρου Πενς κατά των τριών προχθές Πέµπτη από τη διάσκεψη της Βαρσοβίας.

Η ανταρσία των τριών επιπλέον είναι προφανώς το πιο σηµαντικό διεθνές έρεισµα του προέδρου του Ιράν, Ροχανί, για να αποκρούσει την πίεση των σκληροπυρηνικών που θέλουν το Ιράν να απαλλαγεί από τους περιορισµούς της συµφωνίας για τον διεθνή έλεγχο του πυρηνικού του προγράµµατος