Οι «Ντιντήδες» και οι «Φούφουτοι» της πολιτικής

Είναι δύο λέξεις που αλλιώς ξεκίνησαν, αλλά στην πορεία έχασαν την αρχική σηµασία τους. Λογικό, στην πολιτική έχουν συµβεί (τα) χειρότερα. «Ντιντής» είναι ο µοσχαναθρεµµένος νέος της καλής κοινωνίας, ο κοµψευόµενος µεγαλοαστός, µε τα πιάνα και τα γαλλικά του. Κάποιοι, λανθασµένα, θεωρούν πως είναι ο θηλυπρεπής. Για παράδειγµα, στο τραγούδι «Σεξ» των Κραουνάκη και Μαρίνου, «θα γίνει ντιγκιντάγκας, θα γίνει ένας Ντιντής». Μιλώντας για µουσική, αυτή η λέξη εµφανίστηκε ως γκεστ σταρ στο τραγούδι του Μανώλη Χιώτη (σε στίχους Νίκου Ρούτσου): «Να µου λείπουν οι Ντιντήδες κι οι µοντέρνοι, θέλω άντρα ν’ αγαπάει και να δέρνει». Ασχολίαστο…

Οσο και αν ψάξετε στα λεξικά, δεν θα τη βρείτε αυτήν τη λέξη, επειδή θεωρείται αργκό. Το «Ντιντής», πάντως, είναι υποκοριστικό τού «Κωνσταντίνος» -και όχι του «∆ηµήτριος»-, που κάποτε ήτο συνηθισµένο στις «καλές» οικογένειες. Ναι, στις δεκαετίες τού ’60 και του ’70 πολλοί συστήνονταν µε το υποκοριστικό τους και ουδείς τους κορόιδευε. Τρανό παράδειγµα ο Λαλάκης [Βασίλης] Ρούφος (1880- 1960), ο οποίος εξελέγη κατ’ επανάληψη βουλευτής, αλλά και δήµαρχος Πάτρας. Τη λέξη «Ντιντής» τη συναντάµε στα χρονογραφήµατα του Απόστολου Σπήλιου στον «Ριζοσπάστη», όπου συχνά αναφερόταν σε κάποιον φίλο του «Ντιντίκο» από το Κολωνάκι – αλίµονο.

«Φούφουτος» είναι άλλος ένας όρος της αργκό που, πλέον, κάνει συχνά πιάτσα στην καθοµιλουµένη. Είναι αρχικά «η εµφατικά προσωποποιηµένη µορφή ενός ανύπαρκτου ή άγνωστου χαρακτήρα» (slang.gr), ο άγνωστος στον οποίο ειρωνικά φορτώνονται επικριτέα λόγια και πράξεις (π.χ. «αν δεν το είπες εσύ, ποιος; Ο Φούφουτος;»). Λέξη ηχοποίητη, µε εκφραστικό αναδιπλασιασµό ως υπονοούµενο για τον φαλλό -ως ρίµα µε το «ξεσκούφωτος»- πρέπει να γεννήθηκε µεταπολεµικά. Τον Σεπτέµβριο του 1976 στα «Νέα», στη στήλη «Ωτοβλεψίας», επικρίνεται πρόταση για µετονοµασία οδών του Παλαιού Φαλήρου για να τιµηθούν παλαιοί δήµαρχοι. «Το φαντάζεστε να µένετε σήµερα στην οδό Ναϊάδων και αύριο να ξυπνήσετε στην οδό... Φούφουτου;».

Βέβαια, στη νεότερη χρήση, «Φούφουτος» είναι ο ανάξιος λόγου, ο ασήµαντος. Το 2010 ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος, «εξερράγη» στο Υπουργικό Συµβούλιο: «∆εν µπορεί να µας διατάζει ο κάθε Φον Φούφουτος», αναφερόµενος στους εκπροσώπους των δανειστών της Ελλάδας – προφανώς και µπόρεσε.

Για αναλογιστείτε, λοιπόν… Πόσους «Ντιντήδες» και «Φούφουτους» πολιτικούς γνωρίζετε;