Brexit: Σύνορα στη Μάγχη;

Ετσι και οι επιπτώσεις τους καθυστερήσουν και µπούνε στο ψυγείο για να καταναλωθούν την άλλη µέρα, δεν υπάρχει φρέσκο φαγητό και πολλοί δεν αρέσκονται στο µπαγιάτικο. Αν µια δηµοσκόπηση είναι η αποτύπωση µιας φευγαλέας στιγµής, ένα δηµοψήφισµα δεν πάει πίσω. Μόνο µια εκλογική αναµέτρηση έχει συνήθως διαχρονικές επιπτώσεις.

Η λαχτάρα ή ο κυνισµός πως υπάρχει εξωτερικός παράγοντας για τα προβλήµατα της Βρετανίας που εµπόδιζε την παλινόρθωση παλαιών µεγαλείων οδήγησε πάνω από 17 εκατοµµύρια Aγγλων (η χώρα κατοικείται από 65), αλλά όχι τους Λονδρέζους, τους Βορειοϊρλανδούς και τους Σκοτσέζους να θελήσουν έξοδο από την Ευρώπη των 510 εκατοµµυρίων.

∆εν ξέρω σχεδόν κανέναν που να πιστεύει πως η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι κάποιος κήπος χαρίτων, αλλά δεν περιµένεις τρία χρόνια γιαβάς γιαβάς ώστε να «διαπραγµατευτείς». Θα ανακαλύψεις εµπόδια που δεν λογάριασες και λεπτοµέρειες που σκοτώνουν. Αν αυτά συνδυαστούν µε την πολιτική της πρωθυπουργού Μέι, σε ένα Κοινοβούλιο τσιτωµένο και προβληµατισµένο, που βλέπει να χάνεται η όποια πλειοψηφία της κάθε τόσο, η έξοδος χωρίς όρους και προδιαγραφές (ορθώς βαπτίζεται «άτακτη») είναι µονόδροµος.

Από την άλλη, η Ενωση έχει παραφορέσει τη διαπραγµατευτική της τακτική, που την ασκεί στα πάντα: παρουσιάζεται αρραγής και σταθερή, αλλά µε το ένα µάτι στη µεσολάβηση, στις µετριοπαθείς λύσεις και στο «να τα βρούµε». Το κάνει συστηµατικά, είτε πρόκειται για έργο µιας επιτροπής είτε για ζεύξη µεγάλων διαφορών. Οποιος δεν ξέρει το παιχνίδι και πιέζεται, ενδίδει. Βέβαια, η Γηραιά Αλβιώνα τώρα συνειδητοποιεί τι έχει να τραβήξει µε διαφοροποιήσεις στον πληθυσµό, σε αυστηρά σύνορα που θα διχάσουν πάλι την Ιρλανδία και σε φρακάρισµα µε το πηγαινέλα ανθρώπων και εµπορευµάτων στη Μάγχη.

Αλλά το κύριο πρόβληµα είναι, νοµίζω, πως οι υπέρµαχοι του Brexit την έχουν κάνει µε ελαφρά πηδηµατάκια εκτός πολιτικού προσκηνίου, και κάθε τόσο όλο και κάποιος παραιτείται. Κάποια λύση βέβαια θα βρεθεί, αλλά το µάθηµα παραείναι οδυνηρό.