Δύο ώρες από την Αθήνα: Το διαμάντι ανεξάντλητης φυσικής ομορφιάς που κάθε Έλληνας πρέπει να επισκεφτεί

Πίεση. Στρες. Μια κατάσταση σχεδόν ανεξέλεγκτης αβεβαιότητας, που δείχνει να δέχεται μονίμως το αποκρουστικό φιλί της ζωής και να παρατείνεται η ανεπιθύμητη ζωή της- μια ζωή εν μέσω πανδημίας, στην οποία κανείς δεν περνά καλά.

Θα σκεφτεί κανείς: μακάρι να υπήρχε ένα μέρος που θα μπορούσα να πάω ένα Σαββατοκύριακο, να ξεχάσω τους πάντες και τα πάντα και να χαλαρώσω πραγματικά.

Ε λοιπόν ξέρετε κάτι; Υπάρχει.

Υπάρχει και λέγεται «Καταρράκτες Δρυμώνα»…

Ένας Παράδεισος στην Βόρεια Εύβοια

Μπορεί να γίνει κάπως έτσι: ξυπνάτε Σάββατο πρωί στην Αθήνα, παίρνετε τη βαλίτσα που έχετε ετοιμάσει από την προηγούμενη ημέρα για το weekend, επιβιβάζεστε στο αμάξι και ετοιμάζεστε να οδηγήσετε για δύο ώρες και κάτι… λίγα ακολουθώντας μια υπέροχη διαδρομή.

Αφού πάρετε τον γνωστό δρόμο για την Εύβοια, όταν φτάσετε εκεί πληκτρολογήστε στο GPS το χωριό Ροβιές (ή, εναλλακτικά, τον Άγιο) και ακολουθήστε μ’ ευλαβική προσοχή της οδηγίες.

Μόλις δείτε την… προαιώνια ταμπέλα «Ροβιές» βρείτε κάποιο κατάλυμα για ν’ αφήσετε τα πράγματά σας κι εν συνεχεία καθαρίστε μυαλό και καρδιά γιατί λίαν συντόμως θα βρεθείτε σε ένα μέρος που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ξεπηδήσει από παραμύθι.

Ποιος είπε, όμως, ότι τα παραμύθια ενίοτε δε βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και τοποθεσίες;

Ανεξάντλητη φυσική ομορφιά

Σε απόσταση περίπου 4 χιλιομέτρων από το Μοναστήρι του Δαυίδ (το οποίο μπορείτε- πάντα ανάλογα με το πώς πηγαίνουν τα πράγματα στο μέτωπο του κορονοϊού- να επισκεφτείτε και να γευτείτε μοναδικό καφέ και να φάτε λουκούμια) και σε υψόμετρο λίγο πάνω από τα 600 μέτρα, συναντά κανείς τους Καταρράκτες του Δρυμώνα.

Μέσα στα επόμενα δύο με τρία λεπτά από την στιγμή που το βλέμμα σας θα έρθει σ’ «επαφή» με το καινοφανώς όμορφο τοπίο, θα συμβεί ένα από τα δύο παρακάτω πράγματα: α) θα το ερωτευτείτε παράφορα ή β) θα το ερωτευτείτε τρελά.

Τα νερά στους Καταρράκτες Δρυμώνα πέφτουν με μαγικό τρόπο από τα 15 μέτρα δημιουργώντας ένα υγρό όνειρο που μπορείτε να το απολαύσετε όντας ξύπνιος, την στιγμή που τα μαύρα πεύκα και η πλούσια βλάστηση εν γένει συμπληρώνουν ιδεατά το όλο τοπίο.

Η μικρή λιμνούλα που σχηματίζεται στην «καρδιά» των καταρρακτών μοιάζει να προσκαλεί, σαν άλλη Σειρήνα, τους επισκέπτες να βουτήξουν μέσα της, όμως μιας και μιλάμε για Νοέμβριο περιοριστείτε στο ν’ απολαύσετε την σπάνια ομορφιά της (εκτός κι αν θέλετε να δοκιμάσετε τις αντοχές της καρδιάς σας, οπότε πάμε πάσο).

Προκειμένου να απολαύσει κάποιος στο μέγιστο βαθμό τις υδατοπτώσεις, το δασαρχείο της περιοχής έχει κατασκευάσει από φυσικά υλικά (κατά βάση κορμούς δέντρων και λίγα σχοινιά) μια ασφαλή οδοιπορική διαδρομή, η οποία είναι βέβαιο πως θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας με ανεξάλειπτο μελάνι.

Γιατί φθινόπωρο;

Σύμφωνοι, ναι: οι Καταρράκτες του Δρυμώνα μπορεί να είναι πανέμορφοι όλες τις εποχές (με έναν μικρό αστερίσκο το χειμώνα, κι αυτό επειδή οι θερμοκρασίες που επικρατούν τότε θυμίζουν εντόνως Βόρειο Πόλο), όμως το καλοκαίρι και το φθινόπωρο ξεχωρίζουν.

Το πρώτο επειδή με τον ήλιο και τα παιχνίδια του φωτός στο νερό φαίνονται όλα πολύ πιο ζεστά- κι επειδή, φυσικά, υπάρχει και η δυνατότητα της βουτιάς για να δροσιστούμε- και το δεύτερο επειδή τα φύλλα στο κατάφυτο μέρος έχουν πάρει αυτό το μνημειώδες καφέ/πράσινο χρώμα που μαγεύει την ψυχή μας.

Εμείς προτιμούμε το δεύτερο και, ταπεινή γνώμη, θα προτείναμε το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοέμβρη για μια διήμερη επίσκεψη εκεί, όμως ένα είναι το βέβαιο: όποτε και να επιλέξει κανείς να πάει ή γαλήνη και η ηρεμία θα γίνουν το δεύτερο δέρμα του και όλες οι έγνοιες θα σβήσουν, θαρρείς ως δια μαγείας, αυτοστιγμεί.

Κορονο…ποιος;