Ιστορικές ευθύνες

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η επίλυση του «Μακεδονικού» αποτελεί στοίχηµα διακυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να αφήσει το αποτύπωµά του σε µία ιστορική εκκρεµότητα και η επικύρωση της συµφωνίας να γίνει οπωσδήποτε πριν από τις εκλογές.

Το Μαξίµου έπαψε να αγωνιά εδώ και καιρό για τη σκληρή στάση του µικρού κυβερνητικού εταίρου απέναντι στη συµφωνία, ακόµη και για την απόφασή του να αποσυρθεί από την κυβέρνηση. Η αγωνία έχει αποκτήσει άλλη µορφή και «πρόσωπο». Και συνδέεται µε τον τρόπο κύρωσης της συµφωνίας από το Κοινοβούλιο.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι για µία συνθήκη αυξηµένου ιστορικού βάρους θα πρέπει να συγκεντρωθούν τουλάχιστον 151. Σε άλλη περίπτωση θα µπορούσε να περάσει τις Πρέσπες... αέρα κι όλα καλά. Οµως το διακύβευµα είναι µεγάλο και για λόγους πολιτικής τάξης δεν µπαίνει στον πειρασµό να αρκεστεί σε λιγότερες ψήφους. Υπ' αυτή την έννοια τα λεγόµενα «κουκιά» µπορεί να αναδειχθούν ως µείζον θέµα για την κυβέρνηση.

Οµως και η Νέα ∆ηµοκρατία δεν περνάει καλύτερα µε τη Συµφωνία των Πρεσπών. Το εθνικό αυτό ζήτηµα τη µεταµόρφωσε σ' ένα κλειστό, συντηρητικό κόµµα µε εθνικιστικά χαρακτηριστικά που κατέβασε πολύ γρήγορα τις ταµπέλες του φιλελεύθερου, κεντροδεξιού φορέα. Εάν η στόχευση της ηγεσίας της ήταν να ακολουθήσει το ρεύµα της Ευρώπης, µέσω της συντηρητικοποίησης και της υιοθέτησης ακραίων απόψεων, το πέτυχε.

Η Πειραιώς έχει επενδύσει σχεδόν τα πάντα στο «Μακεδονικό», άρα η γραµµή της ενέχει το στοιχείο του πολιτικού ρίσκου. Το ΚΙΝΑΛ πάλι έκανε απότοµη στροφή στο εθνοπατριωτικό χωρίς ωστόσο να έχει τον δικό της Αδωνι που θα την υπηρετήσει. Η στάση του στη Συµφωνία των Πρεσπών ενοχλεί τους προοδευτικούς ψηφοφόρους του και προκαλεί ρωγµές στις σχέσεις µε τη ∆ΗΜΑΡ, µε κίνδυνο να τις υπονοµεύσει εάν τεθεί ζήτηµα κοµµατικής πειθαρχίας.

Το Κίνηµα Αλλαγής συνεχίζει την ίδια τακτική έχοντας βιώσει τη διάσπαση από τα σπάργανά του, µε το Ποτάµι να αποχαιρετάει το εγχείρηµα εξαιτίας του «Μακεδονικού»! Τώρα, η ηγεσία του Ποταµιού βρίσκεται σε αναστοχασµό περιµένοντας τα τελικά κείµενα της ήδη γνωστής συµφωνίας για να αποφασίσει πώς θα διαθέσει τις ψήφους του στη Βουλή. Μύλος. Οι ΑΝΕΛ πάλι, µολονότι δεν βλέπουν πολιτικά οφέλη, διατηρούν τη σκληρή στάση -µε συνέπεια οµολογουµένως- χωρίς να αντιλαµβάνονται πια πως άλλοι µπορεί να αναδειχθούν ρυθµιστές των εξελίξεων.