Ψήφος εμπιστοσύνης: Τα στοιχήµατα της επόµενης µέρας

Προχθές το βράδυ, στη Βουλή, δύο βήµατα από το περιστύλιο, βετεράνος κοινοβουλευτικός επέµενε σε παρέα διακοµµατικής σύνθεσης ότι «ο Τσίπρας είναι παίκτης». Η ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εµπιστοσύνης είχε ολοκληρωθεί πριν από λίγα λεπτά και η φράση απέδιδε τη διάχυτη αίσθηση ότι το ρίσκο που ανέλαβε ο πρωθυπουργός τού βγήκε και αυτήν τη φορά.

Προφανώς, για να ολοκληρωθεί ο σχεδιασµός του Μαξίµου απαιτείται άλλη µια κοινοβουλευτική δοκιµασία, αυτήν της κύρωσης της Συµφωνίας των Πρεσπών και µε «σκορ» που δεν θα επιδέχεται αµφισβητήσεις. Παρ’ όλα αυτά η διασφάλιση της εµπιστοσύνης 151 βουλευτών διαµορφώνει έναν καθαρό διάδροµο για την κυβέρνηση και αποδίδει στον πρωθυπουργό την πρωτοβουλία των κινήσεων. 

Σηµαντικό είναι, επίσης, ότι οι εξελίξεις αχρηστεύουν την αντιπολιτευτική γραµµή της έλλειψης κοινοβουλευτικής νοµιµοποίησης και υποχρεώνουν τη Νέα ∆ηµοκρατία και το Κίνηµα Αλλαγής που την ακολουθούσαν να επανεξετάσουν το αφήγηµά τους. Οπως εξελίχθηκαν τα πράγµατα, η αξιωµατική αντιπολίτευση φαίνεται πως είχε πειστεί ότι ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του είχαν αποφασίσει να κρυφτούν πίσω από έναν συσχετισµό κοινοβουλευτικής ανοχής. Πάτησε, λοιπόν, πάνω στο ζήτηµα της νοµιµοποίησης, για να εµφανίσει την κυβέρνηση ως σχήµα µειοψηφίας που έχει απολέσει τη δεδηλωµένη και προτίθεται να παραµείνει στην εξουσία παραβιάζοντας τη δηµοκρατική παράδοση της Μεταπολίτευσης.

Η ρελάνς του Τσίπρα -η απόφασή του, δηλαδή, να ζητήσει την εµπιστοσύνη της Βουλής, αν και θα ήταν συνταγµατικά ανεκτό και να µην το πράξει- µετέφερε την αντιπαράθεση σε ένα εντελώς διαφορετικό γήπεδο. Υποχρέωσε, έτσι, τον Κυριάκο Μητσοτάκη να µετακινηθεί από τη γραµµή της «κοινοβουλευτικής εκτροπής» στη γραµµή της «διακυβέρνησης των ρεταλιών», λες και δεν ήταν η ίδια η Νέα ∆ηµοκρατία που από το 1990 έως το 1993 και υπό την αρχηγία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κυβερνούσε µε τη στήριξη ενός και µόνο βουλευτή, που είχε αποσκιρτήσει από το κόµµα του. 

Το µεγαλύτερο πλεονέκτηµα που προσφέρουν πάντως οι εξελίξεις στον πρωθυπουργό είναι το γεγονός ότι κυβερνά πλέον χωρίς τη συνδροµή του Πάνου Καµµένου, η συµµετοχή του οποίου στην κυβέρνηση αξιοποιήθηκε από την αντιπολίτευση για να στηρίξει το αφήγηµα του «εθνολαϊκισµού».

Με τους ΑΝΕΛ πλέον εκτός κάδρου και οµολογηµένη την πρόθεση να αναζητηθούν  προγραµµατικές και εκλογικές συγκλίσεις µε τον χώρο της Κεντροαριστεράς, ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να ανασυνθέσει το κυβερνητικό σχήµα µε τρόπο που θα αντανακλά τον στόχο της προοδευτικής συµπαράταξης.

Στην προοπτική αυτή συµβάλλει και η Συµφωνία των Πρεσπών, καθώς η επιλογή του ΚΙΝΑΛ να µετακινηθεί προς τις θέσεις της Νέας ∆ηµοκρατίας και να ταχθεί κατά της επίλυσης του «Μακεδονικού» αφήνει ελεύθερο τον χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ, που µπορεί πλέον µε µεγαλύτερη άνεση να διεκδικεί την εκπροσώπηση του προοδευτικού µπλοκ. Αν µάλιστα η κυβέρνηση διασφαλίσει καθαρή πλειοψηφία κύρωσης στη Βουλή, το διπολικό σκηνικό θα παγιωθεί, πιέζοντας ακόµα περισσότερα τα κόµµατα του µεσαίου χώρου.