Ο Αλέξης Τσίπρας, μόνος, στη λεωφόρο της Ιστορίας

Είναι ένα παράξενο καλοκαίρι κι εφέτος. Όπως ήταν και πέρυσι. Σηκώθηκε το πρωί αγχωμένος, πλύθηκε, ντύθηκε τα ρούχα του τα σοβαρά χωρίς τη γραβάτα κι έφυγε. Βγήκε στους  δρόμους έξω με μιαν ακαθόριστη διάθεση. Θα τον περίμεναν ξανά όλοι εκεί, ίσως σε μία από τις τελευταίες φορές, για να μιλήσει· κάτι να πει, να τον αιχμαλωτίσουν τα ηλεκτρονικά μάτια την ώρα που ρίχνει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη.

Όλα τόσο προβλέψιμα και  συνηθισμένα.

Και στην έρημο της ελληνικής πραγματικότητας όλα τόσο ατάραχα, σαν την άμμο που σκεπάζει απέραντες εκτάσεις. Όπως εκεί… στις ερήμους της Αφρικής όπου κατοικούν οι Βεδουίνοι· πολεμιστές, σφυρηλατημένοι από τον ήλιο, ψημένοι στον άνυδρο τόπο τους, έχουν ένα συνήθειο: προσφέρουν στον επισκέπτη τους τρεις καφέδες. Ο πρώτος καφές είναι πάντα γλυκός, ο επόμενος κι όσο ο χρόνος ταξιδεύει στις νοτισμένες ρυτίδες τους, γίνεται μέτριος, κι ο τελευταίος είναι ο πικρός, αυτός που σου δείχνει με τη γεύση του, ότι ήρθε η ώρα να φύγεις. Αυτόν, τον «τρίτο καφέ των Βεδουίνων», ήπιε το πρωί ο πρωθυπουργός κι έφυγε.

Είχε εξαντλήσει πια τα περιθώρια της φιλοξενίας των κατοίκων της έρημης χώρας, που λέγεται Ελλάδα.

Η πνιγηρή οσμή που τον τύλιξε, βγαίνοντας από το σπίτι, ήταν η στάχτη του χαμένου χρόνου, των καμένων ελπίδων, του πυρετού των ονείρων που ξύπνησαν εφιάλτες… Ο «τελευταίος καφές» του έδειξε, πώς είναι να πικραίνεσαι από γλυκόλογα και ζαχαρωμένες υποσχέσεις, που δεν γεύτηκες, πώς είναι να θέλεις να μείνεις, αλλά να μην σε θέλουν πια.

Και έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει. Μίλησε με τον κόσμο, με όσους ακόμη τον πίστευαν, με τους δικούς του ανθρώπους, που πολλοί δεν τον πίστευαν πια, κι έμεινε μόνος με αυτόν τον βαθύτερο καημό να κρατηθεί μέσα στη φυγή.

«Αυτό είναι το τέλος», είπαν όσοι ξέρανε και στάθηκαν διακριτικά στην άκρη, σαν να βρίσκονταν στο ξόδι κάποιου φίλου.

Και έφυγε και πέρασε από τα στενά μονοπάτια της μοίρας, για να βγει στη λεωφόρο της Ιστορίας.

Είναι παράξενο αυτό το καλοκαίρι!

Κι είναι κι η νύχτα που 'ρχεται κάθε τόσο…