Στελέχη δύο ταχυτήτων

Η παράδοση της κοµµουνιστικής Αριστεράς είναι σαφής και δεν επιδέχεται παρερµηνεία. Το ατοµικό υποτάσσεται στο συλλογικό , σε όλες τις εκφάνσεις της δράσης της. Νόµιµης ή παράνοµης. Είτε κινηµατικής είτε κοινοβουλευτικής.

Η ίδια παράδοση συνέχισε να υπάρχει -σε µικρότερο βέβαια βαθµό- και στα ρεύµατα της Αριστεράς που διέρρηξαν τη σχέση τους µε την κοινή πολιτική «µήτρα», ακολουθώντας τη δική τους πορεία – που αντικειµενικά τα οδήγησε στη σοσιαλδηµοκρατικοποίηση.

Στην εκδοχή της ελληνικής Αριστεράς σε περίοδο νόµιµης κοινοβουλευτικής δράσης -από τη µεταπολίτευση και µετά- γνωρίζουµε ότι οι βουλευτές του ΚΚΕ παραιτούνται από τη βουλευτική αποζηµίωση, η οποία προσφέρεται στο κόµµα. Αυτό µε τη σειρά του πληρώνει µε τον µισθό που ορίζει τους βουλευτές του – ένα ποσό πολύ µικρότερο από τον µισθό του βουλευτή.

Στους προδρόµους του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, Συνασπισµό), οι βουλευτές εισέπρατταν µεν τον µισθό τους, όµως ένα µεγάλο ποσοστό του προσφερόταν αυτόµατα στο κόµµα. Χωρίς ερωτήσεις, χωρίς γκρίνιες. Ηταν µια συµβατική υποχρέωση των εκλεγµένων στελεχών τους.

Την ίδια τακτική υιοθέτησε και ο ΣΥΡΙΖΑ µε τη δηµιουργία του. Η εκλογική εκτόξευση του 2012 προσέφερε στην Κουµουνδούρου µια ανέλπιστη αύξηση στη ρευστότητά της, που όµως, σε µεγάλο ποσοστό, εξακολουθούσε να εξαρτάται από τις εισφορές των βουλευτών της.

Τότε ξεκίνησαν και τα προβλήµατα στις οικονοµικές σχέσεις βουλευτών-κόµµατος. Η οικονοµική άνεση που είχε πλέον επέτρεπε σε ορισµένους να µην καταβάλλουν στα κοµµατικά ταµεία τα χρήµατα που είχαν συµφωνήσει. Ταυτόχρονα, ούτε το κόµµα ήταν ιδιαίτερα πιεστικό προς εκείνους.

Έτσι, την εποχή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να έχει βουλευτές και έµµισθα στελέχη στο ∆ηµόσιο δύο ταχυτήτων. Τους συνεπείς στις οικονοµικές τους υποχρεώσεις και εκείνους που προσποιούνταν ότι δεν καταλάβαιναν. Κοινώς, τους µπαταχτσήδες.

Μετά την πρόσφατη διπλή εκλογική ήττα, η συνέπεια ως προς τα οικονοµικά καθίσταται απαραίτητη προϋπόθεση για την οµαλή λειτουργία του κόµµατος. Ως όφειλε, ο γραµµατέας της Κεντρικής Επιτροπής, Πάνος Σκουρλέτης, υπενθύµισε στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Οµάδας αυτή την υποχρέωση των βουλευτών. Και αντί η υπενθύµιση να γίνει µια απλή καταγραφή στα πρακτικά, εξελίχθηκε σε µείζον θέµα συζήτησης, µε αρκετούς από αυτούς να δυσανασχετούν.

Προς τι αυτή η δυσφορία; ∆εν γνώριζαν ότι µε την αποδοχή της πρότασης ένταξής τους στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχονταν και τους όρους του κόµµατος, ανάµεσα στους οποίους περιλαµβανόταν και η οικονοµική του ενίσχυση;

Φυσικά και γνώριζαν. Οµως, ορισµένοι πίστευαν ότι θα µπορούσαν να εκµεταλλευτούν τη µετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη Σοσιαλδηµοκρατία όχι για να επιβάλουν τις πολιτικές τους απόψεις, αλλά για να γεµίσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασµούς.

Σε βάρος του κόµµατός τους. Σε βάρος της παράδοσής του που -ευτυχώς ή δυστυχώς- είναι και η µοναδική πλέον σύνδεσή του µε την Αριστερά